مشکی

غراب

۱- ( صفت ) منسوب به مشک آغشته به مشک ۲- برنگ سیاه سیاه رنگ . ۳- ( اسم ) رنگ سیاه .
اسمش امیر محمود از سادات آندیار است دکان سنگفروشی داشته .

(مِ ) (ص نسب . ) تیره رنگ ، سیاه .

مشکی. [ م ُ / م ِ ] ( ص نسبی ) منسوب به مشک. به مشک آغشته. || سرخ تیره مایل به سیاهی. ( ناظم الاطباء ). سیاه. اسود. لیکن گویا در اول این کلمه بر سرخی که به سیاهی زند اطلاق میشده است. ( یادداشت مؤلف ) :
اگر غم ز دریاست خشکی کنیم
همه چادر خاک مشکی کنیم.

---

مشکی. [ م ُ ] ( ع ص ) تسلی دهنده و خاموش کننده زاری و فغان را. ( ناظم الاطباء ). دورکننده شکایت و گله کسی را. ( آنندراج ).

---

مشکی. [ م َ کی ی ] ( ع ص ) گله کرده شده. ( ناظم الاطباء ).

---

مشکی. [ م ُ / م ِ ] ( اِخ ) صادقی کتابدار درباره او نویسد:... علت اختیار این تخلص آن است که قدری سیاه چرده است. در درگاه مسجد جامع اصفهان... محل باصفایی ترتیب داده که تکیه گاه ارباب فهم و بخصوص شعر است. طبع شعرش چنین است :
وگر از سادگی جویم وصال پاکدامانی
که بر گرد خیالش آرزو دشوار میگردد
دهد از کفر مشکی مژده اکنون بت پرستان را
که ایمان میگذارد طالب زنار میگردد.

---

مشکی. [ م ُ ] ( اِخ ) اسمش امیر محمود از سادات آن دیار [ تبریز ] است. دکان سنگفروشی داشته. از اوست :
به فکر آن میان امشب دل صد ناتوان گم شد
دل یک یک به دست آمد دل من زآن میان گم شد.معاصر او سام میرزا صفوی نویسد: محمود مشکی از شهر تبریز است و در شعر خصوصاً در قصیده و غزل طبعش خوب بوده. از اوست :
بر سر کوی تو آئین دگر خواهم نهاد
پا نهند آنجا من بیچاره سر خواهم نهاد.

تهیه شده در مَشک.
۱. سیاه.
۲. (صفت نسبی ) به رنگ مشک.

سیاه