مقاومت فرانسه (به فرانسوی: La Résistance française) به مجموعهٔ فعالیت های مردم فرانسه علیه اشغال فرانسه به دست آلمان نازی و علیه همدستی رژیم ویشی با آلمان در خلال جنگ جهانی دوم گفته می شود. هسته های مقاومت گروه های کوچکی از مردان و زنان مسلح بودند که علاوه بر جنگ چریکی اقدام به پخش شب نامه ها، فراهم کردن اطلاعات سری دست اول و ایجاد شبکهٔ فرار برای سربازان متفقین و هوانوردان گرفتار در پشت خطوط دشمن می نمودند. این هسته های مقاومت در منطقه های روستایی ماکی نامیده می شد. از همهٔ طبقه های اقتصادی و رده های سیاسی جامعهٔ فرانسه از قبیل مهاجران، استادان دانشگاه، دانشجویان، اشراف، کشیش های کلیسای محافظه کار کاتولیک، لیبرال ها، آنارشیست ها و کمونیست ها در مقاومت فرانسه حضور داشتند.
آنری زیگلر
مقاومت فرانسه نقش بسزایی در سرعت دادن به پیشروی متفقین به فرانسه و در پی آن حمله به نرماندی در ۶ ژوئیه ۱۹۴۴ و حمله به پرووانس در ۱۵ اوت همان سال داشت که این امر به وسیلهٔ دست پیدا کردن به اطلاعات سری نظامی مدافعان آلمانی که دیوار آتلانتیک نامیده می شد و اطلاعات نظامی در مورد استقرار ارتش آلمان نازی انجام شد. مقاومت فرانسه همچنین فعالیت های خرابکاری روی سیم توری های الکتریکی، امکانات ترابری و شبکه های ارتباطی را برنامه ریزی می کرد و انجام می داد. مقاومت فرانسه هم از نظر سیاسی و هم از نظر اخلاقی چه در خلال اشغال فرانسه و چه دهه ها پس از آن به خاطر این که نمونه ای الهام بخش از میهن پرستی و انجام وظیفه ملی و مقابله با تهدیدات احتمالی ضد ملیت فرانسوی بود دارای اهمیت بود. فعالیت های مقاومت در تضاد آشکار با سازش رژیم ویشی با آلمانی ها بود.
پس از پیاده شدن متفقین در نرماندی و پروانس بخش های چریکی مقاومت دارای سازماندهی رسمی تری شد و دارای رده بندی یکان های عملیاتی با نام نیروهای داخلی فرانسه گردید. تخمین زده می شود که نیروهای داخلی فرانسه در ژوئن ۱۹۴۴ دارای صدهزار نفر نیرو بود که در ماه پس از آن این نیرو دو برابر شد و تا اکتبر آن سال تقریباً به ۴۰۰٬۰۰۰ نفر رسید. گرچه ترکیب نیروهای داخلی فرانسه در برخی موارد آکنده از مشکلات سیاسی بود، ولی سرانجام نیروی موفقی بود و سبب شد که فرانسه چهارمین ارتش بزرگ در جنگ اروپا را (۱٫۲ میلیون نفر) تا روز پیروزی در اروپا در مه ۱۹۴۵ بازسازی کند.
پس از نبرد فرانسه و آتش بس دوم میان آلمان و فرانسه که در تاریخ ۲۲ ژوئن ۱۹۴۰ در نزدیکی کومپین امضا شد ابتدا زندگی برای بسیاری در فرانسه کمابیش به حال نرمال بازگشت، ولی پس از چندی مقامات آلمانی در فرانسهٔ اشغالی و همدستان آنان در رژیم ویشی آغاز به تاکتیک های وحشیانه و هولناک فزاینده ای برای اطمینان از تسلیم مردم فرانسه نمودند. گرچه بیشتر شهروندان فرانسه نه با آلمانی ها همکاری می کردند و نه مقاومت آشکاری از خودشان نشان می دادند، ولی اشغال فرانسه و سیاست های سختگیرانهٔ آلمانی ها اقلیتی ناراضی را بر آن داشت تا گروهی چریکی را برای مقاومت آشکار و نهان شکل دهند.
آنری زیگلر
مقاومت فرانسه نقش بسزایی در سرعت دادن به پیشروی متفقین به فرانسه و در پی آن حمله به نرماندی در ۶ ژوئیه ۱۹۴۴ و حمله به پرووانس در ۱۵ اوت همان سال داشت که این امر به وسیلهٔ دست پیدا کردن به اطلاعات سری نظامی مدافعان آلمانی که دیوار آتلانتیک نامیده می شد و اطلاعات نظامی در مورد استقرار ارتش آلمان نازی انجام شد. مقاومت فرانسه همچنین فعالیت های خرابکاری روی سیم توری های الکتریکی، امکانات ترابری و شبکه های ارتباطی را برنامه ریزی می کرد و انجام می داد. مقاومت فرانسه هم از نظر سیاسی و هم از نظر اخلاقی چه در خلال اشغال فرانسه و چه دهه ها پس از آن به خاطر این که نمونه ای الهام بخش از میهن پرستی و انجام وظیفه ملی و مقابله با تهدیدات احتمالی ضد ملیت فرانسوی بود دارای اهمیت بود. فعالیت های مقاومت در تضاد آشکار با سازش رژیم ویشی با آلمانی ها بود.
پس از پیاده شدن متفقین در نرماندی و پروانس بخش های چریکی مقاومت دارای سازماندهی رسمی تری شد و دارای رده بندی یکان های عملیاتی با نام نیروهای داخلی فرانسه گردید. تخمین زده می شود که نیروهای داخلی فرانسه در ژوئن ۱۹۴۴ دارای صدهزار نفر نیرو بود که در ماه پس از آن این نیرو دو برابر شد و تا اکتبر آن سال تقریباً به ۴۰۰٬۰۰۰ نفر رسید. گرچه ترکیب نیروهای داخلی فرانسه در برخی موارد آکنده از مشکلات سیاسی بود، ولی سرانجام نیروی موفقی بود و سبب شد که فرانسه چهارمین ارتش بزرگ در جنگ اروپا را (۱٫۲ میلیون نفر) تا روز پیروزی در اروپا در مه ۱۹۴۵ بازسازی کند.
پس از نبرد فرانسه و آتش بس دوم میان آلمان و فرانسه که در تاریخ ۲۲ ژوئن ۱۹۴۰ در نزدیکی کومپین امضا شد ابتدا زندگی برای بسیاری در فرانسه کمابیش به حال نرمال بازگشت، ولی پس از چندی مقامات آلمانی در فرانسهٔ اشغالی و همدستان آنان در رژیم ویشی آغاز به تاکتیک های وحشیانه و هولناک فزاینده ای برای اطمینان از تسلیم مردم فرانسه نمودند. گرچه بیشتر شهروندان فرانسه نه با آلمانی ها همکاری می کردند و نه مقاومت آشکاری از خودشان نشان می دادند، ولی اشغال فرانسه و سیاست های سختگیرانهٔ آلمانی ها اقلیتی ناراضی را بر آن داشت تا گروهی چریکی را برای مقاومت آشکار و نهان شکل دهند.
wiki: مقاومت فرانسه