ذوالفضل

[ویکی اهل البیت] این لفظ به صورت معرفه و نکره ( ذو فضل) یازده بار در قرآن آمده و همه جا وصف خدا قرار گرفته است اینک دو مورد را یادآور می شویم:
1.(...إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْل عَلَی النّاسِ وَ لکِنّ أَکْثَرَ النّاسِ لا یَشْکُرُونَ).(سوره بقره/243)
«خدا صاحب کرم بر مردم است، ولی بیشتر مردم سپاسگزار نیستند».
2. (یَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ یَشاءُ وَ اللّهُ ذُو الفَضْلِ العَظِیم).(آل عمران/74)
«رحمت خود را به هرکس بخواهد از آن او قرار می دهد و خدا صاحب کرم بزرگ است».
ابن فارس می گوید: فضل در لغت عرب یک معنا بیش ندارد و آن افزایش است.
راغب می گوید: چیزی که عطا کردن آن به دیگری لازم نیست، فضل است، چنان که می فرماید:
(...وَسْئلُوا اللّهَ مِنْ فَضْلِهِ...)(نساء/32)، (ذلِکَ فَضْلُ اللّهِ یُؤتِیهِ مَنْ یَشاءُ وَاللّهُ ذُو الفَضْلِ العَظِیم)(جمعه/4).