بال متحرک

بال متحرک در هواپیما بالی است که می توان آن را در طول پرواز به عقب خم کرده و سپس به جای خود برگرداند. بال متحرک به پلان فرم این امکان را می دهد تا در پرواز انعطاف پذیر باشد و بنابراین مثال خوبی برای متغیر هندسی است. این سیستم معمولاً در هواپیماهای نظامی که قرار است هم در سرعت های بالا و هم در سرعت های پایین پرواز کنند، به کار گرفته می شود .
به طور کلی بال های خمیده تر برای پرواز در سرعت های بالاتر مناسب هستند اما بال های غیرخمیده برای سرعت های پایین تر و بارگیری بیشتر هواپیما مفیدتر هستند. وجود سیستم بال متحرک به خلبان هواپیما این امکان را می دهد تا با توجه سرعت دلخواه بهترین درجهٔ خمیدگی را برای بال هواپیمای خود انتخاب کند. البته استفاده از بال متغیر معایبی چون افزایش وزن هواپیما، پیچیدگی و هزینه های بیشتر را هم به همراه دارد.
استفاده از بال متغیر در نیمه ابتدایی جنگ سرد رایج شد و جنگنده بمب افکن های روسی سوخو-۷، سوخو-۱۷، میگ-۲۳ و سوخو-۲۴ و همتایان آمریکایی آن ها اف-۱۰۵ و اف-۱۱۱ و اف-۱۴ با این تکنولوژی ساخته شدند. بمب افکن های استراتژیک دهه ۱۹۸۰ یعنی بی-۱ لنسر در آمریکا و پاسخ روس ها به آن یعنی توپولف-۱۶۰، آخرین هواپیماهایی بودند که با تکنولوژی بال متحرک طراحی شدند.

بالِ مُتحرّک (swing wing)
(نام متداول بال با شکل هندسی متغیّر۱) نوعی بال هواپیما که می توان در حین پرواز آن را حرکت داد تا شکل مناسب تر پرواز با سرعت کم یا زیاد حاصل شود. بارنز والیس۲، مهندس بریتانیایی، به فکر استفاده از بال متحرّک افتاد و این نوع بال را نخستین بار روی هواپیمای امریکایی نورتراپ ایکس ـ ۳۴ به کار برد. پس از آن، این بال روی چندین هواپیمای دیگر، ازجمله هواپیماهای امریکایی اِف ـ ۱۱۱، اِف ۱۱۴ و بی ـ ۱، هواپیمای اروپایی تورنادو۴، و چندین نوع هواپیمای ساخت شوروی نیز نصب شد. بال این هواپیماها هنگام برخاستن از زمین، نشستن روی زمین، و پرواز با سرعت های کم، با بدنه زاویه ای نزدیک به ۹۰ درجه می سازد و هنگام پرواز با سرعت بالا به عقب جمع می شود.
variable-geometry wingBarnes WallisNorthrop X-4Tornado