پرسفونه

پرسفونه (به یونانی: Περσεφόνη) (به انگلیسی: Persephone /pərˈsɛfəni/; pər-SEF-ə-nee) در اسطوره های یونان دختر زئوس و دمتر، و ملکهٔ جهان زیرین و همسر خدای مردگان، هادس است. او را کورئه یا کوره (Kore /ˈkɔ:ri:/; KOR-ee) ـ به معنای دوشیزه یا دختر ـ نیز می نامند. هومر او را به صورت شاهزاده خانمی باشکوه و معظم و نیرومند و مهیب، و به شکل بانویی هراسناک و معزز و محترم و متبرک و شاهانه توصیف می کند که لعن و نفرین های زندگان را در مورد ارواح مردگان به اجرا درمی آورده است. او از طریق ربوده شدنش توسط هادس، و سپس ازدواجش با او تبدیل به ملکهٔ عالم زیرین و جهان اموات شد.رومی ها او را با نام پروسرپینا می شناسند. نام او به معنی «کسی که نور را نابود ساخت» است.
سیاوش
آابپتجچخدرزژسشفکگلمنوهی
هنگاهی که پرسفونه، دختر باکرهٔ دمتر، در میان مرغزارها در جلگهٔ انّا واقع در سیسیل همراه با دیگر دوستانش در حال بازی و تفریح بود، زمین گلی عجیب را سر راه او رویاند.این گل عجیب که نرگس گفته شده است، هدیهٔ گایا (زمین مادر) به هادس، حاکم مطلق سرزمین ارواح، برای معشوقه اش پرسفونه بود. زیبایی این گل به اندازه ای بود که بیننده را بی اختیار به ترس آمیخته با احترام دچار می ساخت و قدرت خدایان یا قدرتی مافوق طبیعت را به نمایش می گذاشت. عطر گل مزبور نیز مسحورکننده و اعجاب انگیز بود؛ چنان که تمام آسمان و زمین را معطر و در خود غرق کرد؛ حال آنکه حیله و وسوسه ای شیطانی از سوی هادس برای جلب نظر پرسفونه بود.در سرودهٔ هومر آمده است:
از ریشهٔ این گیاه صدها شکوفه رشد کردند و بو پراکندندبسیار مطبوع و دلپذیر که تمامی پهنای بهشت در بالاو تمامی زمین شادی کردند.دختر جوان، بی خبر از حیله های خدایان، با دیدن این گل مسحور و شگفت زده شد و چون پاک و معصوم بود، دو دستش را برای چیدن آن دراز کرد. در همین هنگام هادس با ارابه ای زرین که اسبانی تیره آن را می کشیدند، از زمین بیرون آمد و در حالی که افسار اسبان را در دست چپ داشت، با دست راستش پرسفونه را از زمین برداشت و او را در ارابه نزد خود گذاشت و با سرعتی چون برق از آنجا دور شد.

پِرْسِفونه (Persephone)
(همتای پروسرپینا در اساطیر روم) در اساطیر یونان، الهه و ملکۀ جهان مردگان، دختر زئوس و دمتر، الهۀ کشاورزی. پلوتون، که هادِس نیز نام دارد، او را ربود و به جهان زیرین برد، اما بعدها به فرمان زئوس مقرر شد که نیمی از سال را روی زمین در کنار مادرش بگذراند. این اسطوره نماد رشد و زوال نباتات و تغییر فصول است. به فرمان زئوس، پرسفونه اجازه داشت که همیشه روی زمین زندگی کند مشروط به آن که در جهان زیرین هیچ غذایی نخورده باشد، اما او دانۀ اناری خورده بود. به روایتی، او هنگام خروج از جهان مردگان به دستور پلوتون دانۀ انار را خورد و بر اساس روایتی دیگر، این اتفاق هنگامی افتاد که در باغ پلوتون گردش می کرد، اما آسکالفوس، که پسر یکی از نمف های رود استوکس بود، او را دید و واقعه را گزارش داد. دمتر آسکالفوس را به سبب این کار به جُغد تبدیل کرد.