اشعه ایکس

اَشَعّۀ ایکس (X-ray)
دستۀ اشعه الکترومغناطیس در برد طول موج ۹ـ۱۰ تا ۱۱ـ۱۰م (بین اشعه های گاما و اشعۀ ماورای بنفش). موارد استفاده از اشعۀ ایکس شامل استفاده از طول موج کوتاه آن ها (همچون پرّاش اشعۀ ایکس) یا قدرت نفوذی آن است (نظیر عکس برداری از بافت های داخلی بدن با استفاده از اشعۀ ایکس در پزشکی). اشعۀ ایکس خطرناک است و ممکن است موجب بروز سرطان شود. اشعۀ ایکس با طول موج کوتاه از میان اغلب بافت های بدن عبور می کند، با این حال، قسمت های متراکم بدن مانند استخوان مانع عبور این اشعه می شود و در عکس های پرتو ایکس به صورت نقاط سفید دیده می شود. پرتوهای ایکس که در اشعۀ درمانی استفاده می شود طول موج بسیار کوتاه دارد و عمیقاً به درون بافت ها نفوذ و آن را تخریب می کنند. ویلهلم رونتگن، فیزیک دان تجربی آلمانی، در ۱۸۹۵ پرتو ایکس را کشف کرد این پرتو قبل از آن «پرتو رونتگن» نامیده می شد. پرتوهای ایکس هنگامی تولید می شود که الکترون های پرانرژی از یک میله کاتد افروخته به سطح یک آند بزرگ هادی گرما (معمولاً از جنس تنگستن) برخورد می کند و میان کاتد و آند یک جریان برق با تناوب زیاد (ح ۱۰۰ کیلووات) برقرار می کند.