[ویکی فقه] اصطلاح فترت تعبیری برای
غیبت حضرت مهدی (علیه السّلام) است.
فترت
اسم مصدر ثلاثی مجرد «فتر»، به معنای مدت سکون و
آرامش است. برای فترت و فتر در لغت عرب معانی مختلفی ذکر شده است. راغب اصفهانی، فتر و فتور را «سکون بعد از حدت» و «ضعف بعد از قوت» معنا کرده است.
اصطلاح شناسی
«فترت» در اصطلاح دینی، به مدت زمان بین دو پیامبر و نیز مدت کوتاهی از انقطاع
وحی در دوران
رسالت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) گفته می شود. این کلمه یک بار در قرآن کریم آمده و به فاصلۀ زمانی بین حضرت عیسی (علیه السّلام) و
رسول گرامی
اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) اشاره کرده است. «یا اهل الکتاب قد جاءکم رسولنا یبین لکم علی فترة من الرسل ان تقولوا ما جاءنا من بشیر و لا نذیر فقد جاءکم بشیر و نذیر و الله علی کل شیء قدیر؛ ای اهل کتاب، همانا فرستاده ما نزد شما آمد، که در دوران انقطاع و بریده شدن سلسله رسولان میان عیسی (علیه السّلام) و محمّد (صلی الله علیه و آله وسلّم) معارف دینی را برای شما بیان می کند تا مبادا (در روز قیامت) بگویید: برای ما هیچ مژده دهنده و بیم کننده ای نیامد. پس حقّا که شما را مژده دهنده و بیم کننده ای آمد، و خدا بر هر چیز تواناست.»
فترت در روایات
در بیشتر روایات مهدویت، مدت زمان پنهان زیستی حضرت مهدی (علیه السّلام)، به «غیبت» تعبیر شده است. اما در پاره ای از سخنان معصومان (علیهم السّلام ) این دوران را «فترت» نیز یاد کرده اند. ابو حمزه گوید: خدمت حضرت صادق (علیه السّلام) رسیدم و عرض کردم: «صاحب الامر شمایید؟» فرمود: «نه.» گفتم: «پسر شما است؟» فرمود: «نه.» گفتم: «پسر
پسر شما است؟» فرمود: «نه.» گفتم: «پسر پسر پسر شما است؟» فرمود: «نه.» گفتم: «پس او کیست؟» فرمود: همان کسی است که
زمین را پر از
عدالت کند؛ چنان که پر از
ستم و
جور شده باشد. او در زمان فترت (پیدا نبودن امامان) بیاید؛ چنان که رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) در زمان فترت (پیدا نبودن رسولان) برانگیخته شد.