فرانو

شعر فرانو یک جریان نو در شعر معاصر است که متأثر از شعر دهه هفتاد بوده و پس از افول آن، با درون مایه و محتوای طنزگونه به عرصه آمد. فرانو از سال ۱۳۸۱ توسط شاعر آستارایی اکبر اکسیر بنیان شده است. فرانو با کلمات ساده، ضرب المثل ها و اصطلاحات عامیانه بازی می کند تا مفهوم خود را ادا کند. فرانو مانیفست دارد که در کتاب بفرمایید بنشینید صندلی عزیز از اکبر اکسیر آمده است. جریان شعری پست مدرن در کنار سایر جریان های نوظهور از اوایل دهه هفتاد تکوین و تاکنون ادامه یافته است. رضا براهنی متعاقب ترجمه آثار فلسفی و ادبی غربی در سال های نخست دهه هفتاد و داغ شدن مباحث فلسفی و سیاسی جدید، جریان شعری تازه به نام شعر پست مدرن مطرح کرد و با تربیت شاگردان جوان و سرودن یک مجموعه شعر به نام «خطاب به پروانه ها» به این چریان دامن زد. علی باباچاهی نیز با طرح شعر پسانیمایی (شعر دهه هفتاد)، به عنوان روایت چهارم از شعر معاصر ایران، مدعی رهبری این جریان شد. سرانجام اکبر اکسیر نیز در مجموعه بفرمایید بنشینید صندلی عزیز از «شعر فرانو» سخن گفت. یکی از نقدهای انجام شده بر فرانو، نقد و بررسی ۱۳ سال ترانه سرایی اکبر اکسیر در قالب فرانو توسط سعید بیابانکی و ناصر فیض در برنامه نقد شعر شبکه چهار صدا و سیما بوده است.
ایجاز
طنز
استفاده فنی از مقوله زبان و کاربرد آن
استفاده از ضرب المثل و اصطلاحات عامیانه
مراعات نظیر
از شاعران شعر فرانو می توان به منصور بنی مجیدی (پدر شعر آستارا و از اعضای حلقهٔ ادبی فرانو)، داوود ملک زاده (از اعضای حلقهٔ ادبی فرانو)، محمد رضایی، حمیدرضا اقبالدوست و کروب رضایی اشاره کرد.
با بررسی ویژگی های سبکی شاخص که در گلستان سعدی موجود است و مقایسه آن با سبک فرانو، می توان نسبت تأثیرپذیری این سبک را از آثار کلاسیک دریافت. مهم ترین این ویژگی ها عبارتند از: