زود سیر

( صفت ) کسی که از صحبت و معاشرت زود سیر و دلگیر شود .
بادپا و مسافر شتابان و سریع الحرکه

زودسیر. ( ص مرکب ) کنایه از کسی است که از صحبت زود سیرشود و دلگیر گردد. ( برهان ). شخصی که زود از چیزی سیر شود. ( فرهنگ رشیدی ). کنایه از شخصی است که زود از صحبت دلگیر شود و در بیگانگی زند. ( آنندراج ) ( از انجمن آرا ). کسی که از صحبت و معاشرت زود سیر و دلگیر شود. ( فرهنگ فارسی معین ). کسی که از صحبت دوستان زود ملال آگین شده بر در بیگانگی زند. ( غیاث ) :
جهان ما چو یکی زودسیر پیشه ور است
چهار پیشه کند هر زمان به دیگر زی.من به تو ای زودسیر، تشنه دیرینه ام
دشنه مکش همچو صبح تشنه مکش چون سراب.در غمت ای زودسیر، خون جگر می خورم
تشنه بجز من که دید آبخورش آتشین.گرنه تو ای زودسیر، تشنه خون منی
با من دیرینه دوست چند کنی دشمنی.که بشتاب ای نظامی زود دیر است
فلک بدعهد و عالم زودسیر است.کلیم ، یک ره از آن شوخ زودسیر بپرس
وفا چه کرد که در خاطر تو جا نگرفت.|| آنکه به سرعت خشنود شود و بزودی پر و آگنده گردد. ( ناظم الاطباء ). || کنایه از بیفایده است. || کنایه از بدمزاج باشد. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ).

---

زودسیر. [ س َ / س ِ ] ( ص مرکب ) بادپا و مسافر شتابان و سریعالحرکه. ( ناظم الاطباء ).