پان افریکانیسم

پان آفریکانیسم. پانْ آفْریکانیسْم (pan-Africanism)
جنبشی ضد استعماری، پایه گذاری شده در ۱۹۰۰، در نخستین «کنفرانس پان ـ آفریکان» در لندن، معتقد به وحدت ذاتی همۀ افریقاییان سیاه پوست و فرزندان آن ها در کشورهای غیر افریقایی و هوادار یکپارچگی افریقا. از ۱۹۵۸ جنبش پان ـ آفریکانیسم تا حدودی در درون جنبش های فراگیرتر جهان سوم جذب و هضم شده است. تهاجم ایتالیا به اتیوپی در ۱۹۳۳، سبب بالا رفتن حمایت از این جنبش شد. در ششمین کنفرانس پان ـ آفریکان» در ۱۹۴۵، که چند تن از رهبران آیندۀ افریقا از جمله قوام نکرومه از غنا و جومو کنیاتا از کنیا در آن شرکت داشتند، استقلال ملی بر دستور کار این جنبش سایه انداخته بود. در ۱۹۶۳، سازمان وحدت افریقا برای ترویج همکاری میان کشورهای تازه استقلال یافتۀ افریقا و پیگیری مبارزه با استعمار، به ویژه در افریقای جنوبی، تشکیل شد.