تاشیسم

رنگ پاشی (همچنین:رنگ افشانی)(به فرانسوی:Tachisme، تاشیسم) یکی از سبک های نقاشی است که پس از جنگ جهانی دوم و در دهه ۱۹۵۰ توسط تعدادی از نقاشان جوان فرانسوی چون هانس هارتونگ، جرارد اشنایدر، پییر سولاژ، فرانس ولس، چائو ووچی و جرج ماتیو در پاریس شکل گرفت و همانند سبک مشابه آمریکایی خود، نقاشی کنشی، آثار به صورت شهودی و با حرکاتی خودانگیز خلق می شدند. این سبک خود بخشی از یک جنبش بزرگ تر فرانسوی بود به نام هنر غیررسمی، که هنر انتزاعی هندسی را فدای بیان صریح می کرد.

تاشیسم (tachisme)
(در فرانسوی به معنای «لکه اندازی») سبکی فرانسوی از نقاشی انتزاعی که در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ رایج بود، و معادل اروپایی اکسپرسیونیسم انتزاعی است. تاشیست ها قیود کوبیسم را شکستند و قلم موکاری خودجوشی را اختیار کردند؛ پوشیده شدن سرتاسر کار از لکه های ضخیم یا قطره های رنگ، یا خط نویسی با خطوط پرپیچ وخم مستقیماً با استفاده از لولۀ رنگ، حاصل آن بود؛ آثار ژرژ ماتیو از آن جمله اند. در توصیف تاشیسم از اصطلاح «آرت اَنفُرمال» به معنای نقاشی کنشی یا اطواری، و اصطلاح اَبستراکسیون لیریک («انتزاع تغزلی») نیز استفاده کرده اند. دو نقاش آلمانی هانس هارتونگ (۱۹۰۴ـ۱۹۸۹) و ولفگانگ شولتسه وولس (۱۹۱۳ـ۱۹۵۱) از دیگر تاشیست های برجسته بودند. سم فرانسیس، نقاش انتزاع گرای امریکایی، نیز از آن بسیار تأثیر پذیرفت.