کتیبۀ بیسْتون
کتیبه بیسْتون
کتیبه بیسْتون
کتیبه بیسْتون
کتیبه بیسْتون
کتیبه بیسْتون
(یا: بهستان؛ به عربی بغستون) سنگ نبشتۀ بزرگی به خط میخی و به سه زبان فارسی باستان، اکدی و ایلامی، مهم ترین و مفصل ترین کتیبۀ داریوش اول هخامنشی (۵۲۲ـ۴۸۶پ م). سنگ نبشته بر صخره ای عمودی در کوه بیستون، ۳۹کیلومتری شرق کرمانشاه، کنار جادۀ همدان قرار دارد. روایت فارسی باستان آن که مفصل ترین سنگ نبشته به این زبان است، در پنج ستون (به ترتیب ۹۶، ۹۸، ۹۲،۹۹ و ۳۶ سطر) در زیر صفحۀ نقش برجستۀ داریوش کنده شده است. در این نگاره داریوش همراه با دوتن از ملازمان در پشت سر، در حالی که پای راست او بر روی پیکر به خاک افتادۀ گئوماته (بردیای دروغین) قرار دارد، همراه با نُه نفر از شورشیان اسیرشده دیده می شود. در زیر نگارۀ داریوش و هر کدام از شورشیان عبارتی که نشان دهندۀ هویت آنان است، نگاشته شده است. داریوش در این کتیبه پس از معرفی خود، چگونگی غلبه بر بردیای دروغین (گئوماته) و شورشیان و به شاهی رسیدن خود را بیان کرده است. در متن اصلی کتیبه کشورهای فرمانبردار خود را برمی شمارد و نیز از خوانندگان می خواهد که آنچه وی کرده است، برای همه آشکار کنند و سنگ نبشتۀ او را محفوظ بدارند و در پایان از شش همکار خود در غلبه بر بردیای غاصب نام می برد و از شاهان آینده می خواهد که از آنان و خانواده شان حمایت کنند. داریوش نخستین کسی است که سخنانش را به فارسی باستان به ثبت رسانیده و سنگ نبشتۀ او در بیستون به خوبی طرح ریزی شده و شامل مقدمه، بخش اصلی، و مؤخره است. این کتیبه که از نظر زبان شناختی، تاریخی، اجتماعی و گاه دینی حائز اهمیت است، به رغم محدودیت های زبانی و محتوایی سنگ نبشته ای دولتی، از نظر ادبی موفقیتی نسبی دارد. نویسنده لحنی صادقانه به کار می گیرد، مبالغه نمی کند و با دقت بیان، سادگی واژه ها و کوتاهی جملات، یکنواختی زبان را که در جای جای سنگ نبشته دیده می شود، جبران می کند. از کتیبۀ داریوش در بیستون، تحریری به زبان آرامی نیز در دست است. افزون بر کتیبۀ بزرگ داریوش، ده کتیبۀ کوچک، هریک مشتمل بر چند واژه، و یک سنگ نبشتۀ هجده سطری، مشتمل بر معرفی داریوش، در بیستون کشف شده است. این کتیبه ها به فارسی امروزی ترجمه شده اند.
کتیبه بیسْتون
کتیبه بیسْتون
کتیبه بیسْتون
کتیبه بیسْتون
کتیبه بیسْتون
(یا: بهستان؛ به عربی بغستون) سنگ نبشتۀ بزرگی به خط میخی و به سه زبان فارسی باستان، اکدی و ایلامی، مهم ترین و مفصل ترین کتیبۀ داریوش اول هخامنشی (۵۲۲ـ۴۸۶پ م). سنگ نبشته بر صخره ای عمودی در کوه بیستون، ۳۹کیلومتری شرق کرمانشاه، کنار جادۀ همدان قرار دارد. روایت فارسی باستان آن که مفصل ترین سنگ نبشته به این زبان است، در پنج ستون (به ترتیب ۹۶، ۹۸، ۹۲،۹۹ و ۳۶ سطر) در زیر صفحۀ نقش برجستۀ داریوش کنده شده است. در این نگاره داریوش همراه با دوتن از ملازمان در پشت سر، در حالی که پای راست او بر روی پیکر به خاک افتادۀ گئوماته (بردیای دروغین) قرار دارد، همراه با نُه نفر از شورشیان اسیرشده دیده می شود. در زیر نگارۀ داریوش و هر کدام از شورشیان عبارتی که نشان دهندۀ هویت آنان است، نگاشته شده است. داریوش در این کتیبه پس از معرفی خود، چگونگی غلبه بر بردیای دروغین (گئوماته) و شورشیان و به شاهی رسیدن خود را بیان کرده است. در متن اصلی کتیبه کشورهای فرمانبردار خود را برمی شمارد و نیز از خوانندگان می خواهد که آنچه وی کرده است، برای همه آشکار کنند و سنگ نبشتۀ او را محفوظ بدارند و در پایان از شش همکار خود در غلبه بر بردیای غاصب نام می برد و از شاهان آینده می خواهد که از آنان و خانواده شان حمایت کنند. داریوش نخستین کسی است که سخنانش را به فارسی باستان به ثبت رسانیده و سنگ نبشتۀ او در بیستون به خوبی طرح ریزی شده و شامل مقدمه، بخش اصلی، و مؤخره است. این کتیبه که از نظر زبان شناختی، تاریخی، اجتماعی و گاه دینی حائز اهمیت است، به رغم محدودیت های زبانی و محتوایی سنگ نبشته ای دولتی، از نظر ادبی موفقیتی نسبی دارد. نویسنده لحنی صادقانه به کار می گیرد، مبالغه نمی کند و با دقت بیان، سادگی واژه ها و کوتاهی جملات، یکنواختی زبان را که در جای جای سنگ نبشته دیده می شود، جبران می کند. از کتیبۀ داریوش در بیستون، تحریری به زبان آرامی نیز در دست است. افزون بر کتیبۀ بزرگ داریوش، ده کتیبۀ کوچک، هریک مشتمل بر چند واژه، و یک سنگ نبشتۀ هجده سطری، مشتمل بر معرفی داریوش، در بیستون کشف شده است. این کتیبه ها به فارسی امروزی ترجمه شده اند.
wikijoo: کتیبه_بیستون