وزوو

کوه وزوو یا وزوویوس از معروف ترین آتشفشان های فعال ایتالیاست. این آتشفشان چینه ای در شرق ناپل قرار دارد، و تنها آتشفشان اروپای قاره ای است که در صد سال اخیر فعال بوده است، هر چند به نظر می رسد مدتی است خاموش است. آخرین فوران آن در سال ۱۹۴۴ رخ داد.
«ویکی پدیای انگلیسی». دریافت شده در ۱۱ ژوئن ۲۰۰۸.
شهرت وزوو به دلیل تخریب شهرهای پمپیی، هرکولانیوم و نوکرانیوم و اوپلونتیس و استابیا است که در سال ۷۹ میلادی در لایه ای از خاکستر و گل فرورفتند و تا امروز در همان وضعیت باستانی نگاهداری شده اند. این آتشفشان در طول هزاره های اخیر بارها فوران کرده است، و به دلیل فوران های انفجاری و نیز جمعیت زیادی که در این محدوده زندگی می کنند، جزء خطرناک ترین آتشفشان ها می باشد.
وزوو که سال ها الهام بخش افسانه ها بوده است، از سال ۱۹۹۵ پارک ملی محسوب می شود.
وزوو در کامپانیا، در جنوب رشته کوه آپنین و در شرق ناپل قرار دارد. این آتشفشان که ارتفاع آن ۱٬۲۸۱ متر است تنها آتشفشان اروپای قاره ای است که در صد سال اخیر فوران داشته است. دو آتشفشان فعال دیگر ایتالیا (اتنا و استرومبولی) در جزیرهٔ سیسیل واقع هستند.وزوو آتشفشانی از گونهٔ چینه ای و و فوران های آن از نوع پلینیایی هستند. دهانهٔ عظیم این آتشفشان ۴۰۰ متر قطر و ۳۰۰ متر عمق دارد. این راه هم اکنون بسته است ولی تفتال تنها حدود ۱۰ کیلومتر با دهانهٔ آن فاصله دارد. با این که این آتشفشان مدتی است که فوران نمی کند، هنوز فعال است: سالانه حدود ۷۰۰ زمین لرزه در این ناحیه رخ می دهد و گازهایی از دهانهٔ آن خارج می شود. دانشمندان حفره تفتالی وزوو را حدود ۴۰۰ کیلومترمربع تخمین می زنند. به همین دلیل و با توجه به جمعیت زیاد شهرهای اطراف، این منطقه به طور دایم تحت نظر است.

وِزووْ (Vesuvius)
فوران وزوو در سال 1944
(یا: وسوویوس؛ وزوویو) آتشفشانی فعال، در کامپانیای ایتالیا، واقع در ۱۵کیلومتری جنوب غربی ناپل، با ارتفاع ۱,۲۷۷ متر. در ۷۹م شهر های پومپئی، هرکولانوم، و استابیا را نابود کرد و به ویژه شهر پومْپِئی یکسره در زیرخاک مدفون شد (← پومْپِئی). آتشفشان وزوو آتشفشانی مرکب در حاشیۀ صفحۀ همگرایی است که صفحۀ افریقا به زیر صفحۀ اُوراسیایی فرورانش می کند. گدازۀ آن دارای ترکیب آندزیت و درنتیجه، بسیار گرانرو است و موجب ایجاد فوران های انفجاری می شود. وزوو دو مخروط دارد. کوه سوما باقی ماندۀ دیوارۀ بزرگی است که در دوران ماقبل تاریخ مخروط عظیمی را دربرمی گرفت و اکنون صخرۀ نیم دایرۀ طوقه ای شکلی به سمت شمال و شرق است که با درۀ آتریو دی کاوالو از مخروط فوران اصلی جدا می شود. لایه های گدازه، خاکستر، سنگ پا، و پیومس کوه وِزووْ را ساخته اند. حاصل خیزی بسیار دامنه های این آتشفشان، خصوصاً برای کِشت انگور، موجب تمرکز جمعیت در اطراف این آتشفشان، علی رغم وجود خطرهای ناشی از فوران آن، شده است. فوران ۷۹م به دوره ای طولانی پایان داد که طی آن به نظر می رسید این آتشفشان خاموش شده است. طیِ فوران های ۴۷۲م و ۱۶۳۱م ذرات غبار تا نواحی قسطنطنیه (استانبول امروزی) نیز رسید. این آتشفشان در ۱۷۹۴، ۱۸۲۲، ۱۸۵۵، ۱۸۷۱، ۱۹۰۶، ۱۹۲۹ و ۱۹۴۴ نیز فعال بوده است ولی از ۱۹۴۴ به بعد، فوران نکرده است.