رخت کشیدن

منتقل شدن راهی شدن

رخت کشیدن. [ رَ ک َ /ک ِ دَ ] ( مص مرکب ) منتقل شدن. ( از فرهنگ رازی ). راهی شدن. سفر کردن. کوچ کردن. عزیمت کردن :
بدان باره اندر کشیدند رخت
در شارسان را ببستند سخت.بکشید سوی احمد مرسل رخت
بربست زآن دیار کرم بارش.فیض حق هر جا که مردی دید رخت آنجا کشد.عشق آمد و خاص کرد خانه
من رخت کشیدم از میانه.ندارم جز تویی کآنجا کشم رخت
نه تاجی به ز تو کآنجا زنم تخت.وطن خوش بود رخت آنجا کشیدند
ملک را تاج و تخت آنجا کشیدند.دلیران به صحرا کشیدند رخت
به کین خواه زنگی کمر کرده سخت.چو آمد کنون ناتوانی پدید
به دیگر کده رخت باید کشید.بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست
گیسوی حور گرد فشاند ز مفرشم.اشک گرمم چون ز هامون رخت بر جیحون کشید
رازداران صدف را آب در گوهر بسوخت.کلیم رخت به بازار می فروشان کش
بسان شیشه خالی دماغ ما خشک است.- رخت بیرون یا برون کشیدن از جایی ؛ خارج شدن از آنجای. بیرون شدن از آنجا. بدر شدن. خارج گشتن :
ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش
باید برون کشید از این ورطه رخت خویش.پیش از آن کز سیل گردد دست و پای سعی لنگ
رخت خود بیرون از این ویرانه می باید کشید. || حمل کردن رخت و بنه کسی. اثاث و رخت کسی را بردن. خدمتگزاری کسی کردن :
من که باشم که به تن رخت وفای تو کشم
به دل و دیده و جان بار بلای تو کشم.- رخت به ( بر ) صحرا کشیدن ؛ به صحرا رفتن. عازم صحرا شدن. راهی شدن بسوی صحرا :
آتش از خوی تو گر رخت به صحرا نکشد
داغ بر دل که نهد لاله صحرایی را.به نزدیکی ساحل چون رسیدیم
ز دریا رخت بر صحرا کشیدیم. || مردن و سفر آخرت کردن. ( ناظم الاطباء ). کنایه از مردن باشد که سفر آخرت است. ( برهان ).
- رخت به زیر زمین کشیدن ؛ مردن. ( مجموعه مترادفات ص 325 ).