رخش راندن

اسب راندن اسب بحرکت آوردن

رخش راندن. [ رَ دَ ] ( مص مرکب ) اسب راندن. اسب به حرکت آوردن. راندن اسب. حرکت کردن. روان شدن :
برون ران از این شهر و ده رخش همت
که اینجاش آب و چرایی نیابی.به چالشگری سوی او راند رخش
برابر سیه خنده زد چون درخش.چنان راند آن خسرو تاجبخش
که چون ما در این بوم راندیم رخش.جریده بر جریده نقش می خواند
بیابان در بیابان رخش می راند.زمانه جمع کند شش جهت به یک جانب
اگر تو رخش حکومت به یک جهت رانی.