رخت سوزنده آنکه اثاث البیت خود را می سوزاند .
رخت سوز
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
رخت سوز. [ رَ ] ( نف مرکب ) رخت سوزنده. آنکه اثاث البیت خود را می سوزاند. ( ناظم الاطباء ). || آنچه رخت را بسوزاند. سوزنده جامه و مان :
بدین غافلی می گذاریم روز
که در مازنند آتش رخت سوز.
بدین غافلی می گذاریم روز
که در مازنند آتش رخت سوز.
نظامی.
کلمات دیگر: