زریع

آنچه خود بروید از دانه افتاده وقت درو در زمین ناهموار و نا آراست .

زریع. [ زِرْ ری ] ( ع اِ ) آنچه خود بروید از دانه ٔافتاده وقت درو در زمین ناهموار و ناآراست. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).

---

زریع. [ زَ ] ( ع ص ، اِ ) آماده و لایق برای کاشتن و زراعت کردن. ( ناظم الاطباء ). || عذی. کشت دشتی که از باران آب خورد و «کل ناعم زریع» تشبیه است به آن. ( از اقرب الموارد ).