امپراتوری تانگ(چینی:唐朝) دودمان شاهی در چین بود که از سال ۶۱۸ تا ۹۰۷ میلادی بر آن سرزمین فرمان راند ولی در سال ۶۹۰ میلادی ملکهٔ زتیان دودمان تانگ را به پایان رسیده خواند و دودمان ژو دوم را پایه ریزی کرد و خود را فرمانروای ایزدی خواند و امپراتوری چین را در اوج عصر طلایی برد و بعد از مرگش پسرش به سلطنت رسید و دودمان تانگ دوباره شروع شد. پیش از تانگ دودمان سوئی بر چین فرمان می راندند. بنیانگذار امپراتوری تانگ لی یوان بود که در هنگام فروپاشی امپراتوری سوئی، او و خانواده اش در چین قدرت گرفتند.
بودیسم چینی
مذهب چینایی
آیین کنفوسیوس
ادیان سنتی چینی
در سال ۶۱۸ میلادی، یک مسؤول دولتی شورشی به نام لی شی مین، در شهر سلطنتی چانگ، قدرت را به دست گرفت. او پدرش گائوتزو را به عنوان اولین امپراتور سلسلهٔ تانگ منصوب کرد. پس از او، شیانگ تسونگ، حکومت خود را آغاز کرد. پس از شکسته شدن ارتش تانگ در جنگ با مسلمانان عرب، امپراتور چین تسلط خود را بر نواحی مرکزی آسیا از دست داد. شورش آن لوشان در این دوره بی نظمی بسیاری ایجاد کرد؛ اما سرانجام این شورش سرکوب شد. شورش های متعدد باعث زوال قدرت فرمان روایان تانگ شد؛ تا این که سرانجام هوانگ چائو موفق به تسخیر و غارت شهر چانگ شد.
براساس دو سرشماری از جمعیت چین در قرون ۷ و ۸، جمعیت این کشور بر اساس خانوارهای ثبت شده به ۵۰ میلیون نفر می رسد. با این حال، حتی با وجود تضعیف دولت مرکزی در سلسله تانگ و ناتوانی در سرشماری دقیق افراد، جمعیت این کشور در قرن ۹ بالغ بر ۸۰ میلیون نفر تخمین زده می شود. با توجه به میزان جمعیت، سلسله تانگ قادر بود ارتشی پر شمار گردآورد و صدها هزار نفر از آنان را در جهت رقابت با اقوام چادرنشین آسیا میانه تجهیز نماید و بتواند به راحتی از مسیر تجاری جاده ابریشم منفعت ببرد. آن ها توانستند بسیاری از مناطق مجاور را مطیع سازند و با ایجاد یک نظام قیومتی در زیر نفوذ خود قرار دهند. پادشاهی ها و اقوام مجاور سلسله تانگ به دربار غرامت می پرداختند.
در کنار این هژمونی سیاسی، چینی ها توانستند تأثیر فرهنگی قدرتمندی را در بین کشورهای همسایه خود از جمله ژاپن، کره و ویتنام بر جای بگذارند.
بودیسم چینی
مذهب چینایی
آیین کنفوسیوس
ادیان سنتی چینی
در سال ۶۱۸ میلادی، یک مسؤول دولتی شورشی به نام لی شی مین، در شهر سلطنتی چانگ، قدرت را به دست گرفت. او پدرش گائوتزو را به عنوان اولین امپراتور سلسلهٔ تانگ منصوب کرد. پس از او، شیانگ تسونگ، حکومت خود را آغاز کرد. پس از شکسته شدن ارتش تانگ در جنگ با مسلمانان عرب، امپراتور چین تسلط خود را بر نواحی مرکزی آسیا از دست داد. شورش آن لوشان در این دوره بی نظمی بسیاری ایجاد کرد؛ اما سرانجام این شورش سرکوب شد. شورش های متعدد باعث زوال قدرت فرمان روایان تانگ شد؛ تا این که سرانجام هوانگ چائو موفق به تسخیر و غارت شهر چانگ شد.
براساس دو سرشماری از جمعیت چین در قرون ۷ و ۸، جمعیت این کشور بر اساس خانوارهای ثبت شده به ۵۰ میلیون نفر می رسد. با این حال، حتی با وجود تضعیف دولت مرکزی در سلسله تانگ و ناتوانی در سرشماری دقیق افراد، جمعیت این کشور در قرن ۹ بالغ بر ۸۰ میلیون نفر تخمین زده می شود. با توجه به میزان جمعیت، سلسله تانگ قادر بود ارتشی پر شمار گردآورد و صدها هزار نفر از آنان را در جهت رقابت با اقوام چادرنشین آسیا میانه تجهیز نماید و بتواند به راحتی از مسیر تجاری جاده ابریشم منفعت ببرد. آن ها توانستند بسیاری از مناطق مجاور را مطیع سازند و با ایجاد یک نظام قیومتی در زیر نفوذ خود قرار دهند. پادشاهی ها و اقوام مجاور سلسله تانگ به دربار غرامت می پرداختند.
در کنار این هژمونی سیاسی، چینی ها توانستند تأثیر فرهنگی قدرتمندی را در بین کشورهای همسایه خود از جمله ژاپن، کره و ویتنام بر جای بگذارند.
wiki: دودمان تانگ