عوام گرایی

عَوام گرایی یا پوپولیسم (به فرانسوی: Populisme) آموزه و روشی سیاسی است در طرفداری کردن یا طرفداری نشان دادن از حقوق و علایق مردم عامه در برابر گروه نخبه. در قرن بیستم بیشتر جنبش های «عامه گرا» با جنبش های آمریکای لاتین و هند شناخته می شد اما از دهه ۱۹۸۰ به بعد این جنبش ها در کشورهای کانادا، ایتالیا، هلند، اسکاندیناوی و ایالات متحده نیز درجاتی از موفقیت را به دست آورده است.
عوام فریبی
دولت رفاه
بزرگداشت مفهوم مردم (یا توده) تا حد مفهومی مقدس، و باور به اینکه هدف های سیاسی را می باید به خواست و نیروی مردم جدا از حزب ها و نهادهای موجود پیش برد. عوام گرایی خواست مردم را عین حق و اخلاق می داند و بر آن است که می باید میان مردم و حکومت رابطهٔ مستقیم وجود داشته باشد.هم چنین با ایمانی ساده فضایل مردم را در برابر منش فاسد طبقهٔ حاکم یا هر گروهی که موقعیت سیاسی و منزلت اجتماعی برتر داشته باشد قرار می دهد و می ستاید. یکی از ویژگی های عوام گرایی یافتن «توطئه های ضد مردمی» در هر جاست و این برداشت معمولاً به دشمنی های نژادی و قومی دامن می زند.
نظریهٔ عوام گرایی فلسفی بر آرای هربرت شیلر و بر این فرض اولیه مبتنی است که عامهٔ مردم را افرادی ناآگاه، منفعل و ضعیف می پندارد. تاریخچهٔ آن را به اواسط سدهٔ نوزدهم و به جنبش های مختلفی که در سرزمین هایی مثل شوروی سابق به وقوع پیوسته است، می رسانند.ریشهٔ عوام گرایی در میان روشنفکران تندرو روسیه در دههٔ ۱۸۶۰ با ظهور نارودنیک ها (مردم باوران) پدید آمد. نارودنیک ها بر آن بودند که روسیه بی آنکه مرحلهٔ سرمایه داری را بگذراند می تواند مستقیم به سوسیالیسم برسد و اساس آن را می توان بر کومون های روستایی گذاشت. در دههٔ ۱۸۷۰ دانشجویان نارودنیک به روستا (میان مردم) رفتند تا تخم انقلاب را بپراکنند.
عوام گرایان در روسیه حزب آزادی و زمین را بنیان نهادند. عوام گرایی در آغاز اشاره به این اعتقاد داشت که انقلاب کار مردم است (که در روسیه معنای آن دهقانان بود) نه اقلیت مبارز انقلابی. در پایان قرن نوزدهم مارکسیست های روسیه که به عمل سازمانی و حزب پیشرو باور داشتند به همهٔ روش های انقلابی رقیبان غیر مارکسیست خود برچسب عوام گرایانه زدند و این عنوان به صورت تحقیرآمیز رواج یافت.