تیر. از ایل بهارلو از ایلات خمس. فارس ٠
بکله
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
( بکلة ) بکلة. [ ب ِ ل َ ] ( ع اِ ) سرشت و طبیعت و خلقت. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). سرشت. ( مهذب الاسماء ). طبیعت. ( از اقرب الموارد ). || هیئت و صورت و حال. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). هیئت.( از اقرب الموارد ). ج ، بِکَل. ( از اقرب الموارد ).
بکله. [ ب َ ل َ ] ( اِخ ) تیره ای از ایل بهارلواز ایلات خمسه فارس. ( جغرافیای سیاسی کیهان ص 86 ).
بکله. [ ب َ ل َ ] ( اِخ ) تیره ای از ایل بهارلواز ایلات خمسه فارس. ( جغرافیای سیاسی کیهان ص 86 ).
بکله . [ ب َ ل َ ] (اِخ ) تیره ای از ایل بهارلواز ایلات خمسه ٔ فارس . (جغرافیای سیاسی کیهان ص 86).
بکلة. [ ب ِ ل َ ] (ع اِ) سرشت و طبیعت و خلقت . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). سرشت . (مهذب الاسماء). طبیعت . (از اقرب الموارد). || هیئت و صورت و حال . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). هیئت .(از اقرب الموارد). ج ، بِکَل . (از اقرب الموارد).
کلمات دیگر: