تیره شب

شب تاریک شب ظلمانی و سیاه

تیره شب. [ رَ / رِ ش َ ]( اِ مرکب ) شب تاریک. شب ظلمانی و سیاه :
چراغی است مر تیره شب را بسیچ
ببد تا توانی تو هرگز مپیچ.وگر گوسفندی برند از رمه
به تیره شب و روزگار دمه.دوبهره چو از تیره شب درگذشت
ز جوش سواران بجوشید دشت.من از رشک روی تو دیدن نیارم
به تیره شب اندر، مه آسمان را.نور رایش تیره شب را روز نورانی کند
دود خشمش روز روشن را شب یلدا کند.تاریک شد از مهر دل افروزم روز
شد تیره شب از آه جگرسوزم روز.از هر نفسی تیره شبی در پیش است
از هر قدمی بی ادبی در پیش است.زبان تر کن بخوان این خشک لب را
بروز روشن آر این تیره شب را.ترا تیره شب کی نماید دراز
که خسبی ز پهلو به پهلوی ناز.در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد
وقت است که همچون مه تابان بدرآیی.مددی گر به چراغی نکند آتش طور
چاره تیره شب وادی ایمن چکنم.چاره تیره شب هجر، دعای سحر است
دانم اما که سحر نیست شب هجران را.رجوع به تیره و دیگر ترکیبهای آن شود.