باریون زایی

در کیهان شناسی فیزیکی، باریون زایی اصطلاحی است که به فرایند فرضی فیزیکی گفته می شود که با عث برهم زدن تقارن (تعادل) میان باریون ها و پادباریون های تولید شده در لحظات آغازین پیدایش گیتی شد. ماده باریونی که امروز پس از نابودسازی بایونی-پادباریونی به جای مانده است، گیتی را تشکیل داده است.
نقض عدد باریونی B
نقض تقارن سی و تقارن سی پی
برهمکنشهای خارج از تعادل گرمایی
نظریات باریون زایی موجود (که مهمترینشان باریون زایی الکتروضعیف و باریون زایی GUT هستند) از نظریه میدان کوانتومی و فیزیک آماری بهره می برند تا مکانیزمهای ممکن را توصیف کنند. تفاوت میان نظریه های باریون زایی در توصیف برهم کنش میان ذرات بنیادی است.
مرحله پس از باریون زایی، هسته زایی مه بانگ است که بسیار بیشتر شناخته شده است و در طی آن هسته های اتمی سبک شروع به شکل گیری نمود.
معادلات دیراک که در سال ۱۹۲۸ به عنوان بخشی از مکانیک کوانتومی نسبیتی، توسط پل دیراک فرمولبندی شد، وجود پادذرات (ضد ذرات) را در تقابل با ذرات متناظرشان پیش بینی می کند. پس از آن مشاهدات تجربی تایید کردند که به ازای هر نوع ذره ای یک پادذره متناظر وجود دارد. نظریه سی پی تی تضمین می کند که ذره و ضد ذره جرم و طول زندگی دقیقا یکسان و بار الکتریکی دقیقا یک اندازه و مخالف هم داشته باشند. در نتیجه این که امروزه میزان ماده و پادماده(ضدماده) در گیتی با هم برابر نیستند، تعجب برانگیز است و در واقع هیچ گونه شواهد تجربی مبنی بر وجود توده ای از پادماده در جایی از جهان قابل مشاهده به دست نیامده است.