اتاقک ابر
فارسی به انگلیسی
دانشنامه عمومی
اتاقک ابر یا اتاقک ویلسون (به انگلیسی: Cloud chamber یا Wilson chamber) نوعی محفظه برای آشکارسازی ذرات پرتوهای یونیزان است.
Dasgupta, N. N. ; Ghosh S. K. (1946). «گزارش در اتاق ابر ویلسون و کاربرد آن در فیزیک». بررسی فیزیک مدرن. ۱8 (2): ۲۲۵–۳۶۵.
این اختراع را به سال ۱۹۱۱ و به چارلز تامسون ریس ویلسون نسبت می دهند.
یک محفظه ابر شامل یک محیط مهر و موم شده حاوی بخار بیش از حد آب یا الکل است. یک ذره باردار پر انرژی (به عنوان مثال، یک ذره آلفا یا بتا) با ترکیب مخلوط گازها با ضربه زدن به الکترونها از طریق نیروهای الکترواستاتیک در طی برخورد، با دنبال کردن ذرات گاز یونیزه می شود. یونهای حاصل به عنوان مراکز تراکمی عمل می کنند که در صورت مخلوط گاز در نقطهٔ تراکم، یک دنبالهٔ کوچک از قطرات کوچک تشکیل می شود. این قطرات به عنوان یک مسیر «ابر» قابل مشاهده است که برای چند ثانیه ادامه می یابد در حالی که قطره ها از طریق بخار سقوط می کنند. این آهنگ ها دارای اشکال خاص است. به عنوان مثال، یک قطعه ذرات آلفا ضخیم و مستقیم است، در حالی که یک مسیر الکترونی است و نشان می دهد شواهد بیشتری از انحراف های برخورد.
اتاق های ابر نقش مهمی در فیزیک ذرات تجربی از دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۵۰ تا زمان ظهور اتاق حباب بازی کردند. به طور خاص، کشف پوزیترون در سال ۱۹۳۲ (نگاه کنید به شکل ۱) و موئون در سال ۱۹۳۶، هر دو توسط کارل اندرسون (جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۳۶)، از اتاق های ابر استفاده می کردند. کشف کوهن توسط جورج روچستر و کلیفورد چارلز باتلر در سال ۱۹۴۷ نیز با استفاده از یک اتاق ابر به عنوان آشکارساز ساخته شد. . در هر مورد، اشعه های کیهانی منبع رادیویی یونیزه بودند.
Dasgupta, N. N. ; Ghosh S. K. (1946). «گزارش در اتاق ابر ویلسون و کاربرد آن در فیزیک». بررسی فیزیک مدرن. ۱8 (2): ۲۲۵–۳۶۵.
این اختراع را به سال ۱۹۱۱ و به چارلز تامسون ریس ویلسون نسبت می دهند.
یک محفظه ابر شامل یک محیط مهر و موم شده حاوی بخار بیش از حد آب یا الکل است. یک ذره باردار پر انرژی (به عنوان مثال، یک ذره آلفا یا بتا) با ترکیب مخلوط گازها با ضربه زدن به الکترونها از طریق نیروهای الکترواستاتیک در طی برخورد، با دنبال کردن ذرات گاز یونیزه می شود. یونهای حاصل به عنوان مراکز تراکمی عمل می کنند که در صورت مخلوط گاز در نقطهٔ تراکم، یک دنبالهٔ کوچک از قطرات کوچک تشکیل می شود. این قطرات به عنوان یک مسیر «ابر» قابل مشاهده است که برای چند ثانیه ادامه می یابد در حالی که قطره ها از طریق بخار سقوط می کنند. این آهنگ ها دارای اشکال خاص است. به عنوان مثال، یک قطعه ذرات آلفا ضخیم و مستقیم است، در حالی که یک مسیر الکترونی است و نشان می دهد شواهد بیشتری از انحراف های برخورد.
اتاق های ابر نقش مهمی در فیزیک ذرات تجربی از دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۵۰ تا زمان ظهور اتاق حباب بازی کردند. به طور خاص، کشف پوزیترون در سال ۱۹۳۲ (نگاه کنید به شکل ۱) و موئون در سال ۱۹۳۶، هر دو توسط کارل اندرسون (جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۳۶)، از اتاق های ابر استفاده می کردند. کشف کوهن توسط جورج روچستر و کلیفورد چارلز باتلر در سال ۱۹۴۷ نیز با استفاده از یک اتاق ابر به عنوان آشکارساز ساخته شد. . در هر مورد، اشعه های کیهانی منبع رادیویی یونیزه بودند.
wiki: اتاقک ابر
دانشنامه آزاد فارسی
اتاقک ابر (cloud chamber)
وسیله ای برای ردیابی ذرات یونیده. امروزه منسوخ شده است. این وسیله از محفظه ای مجهز به پیستون تشکیل می شود که فضای داخلی آن را هوا یا گاز دیگری پرمی کند که از بخار آب اشباع شده است. هنگامی که حجم داخلی محفظه، براثر بیرون کشیدن پیستون، ناگهان منبسط می شود، بخار آب درون محفظه سرد می شود و ابری از قطرات ریز هرگونه هسته، گردوغبار، یا یون موجود در محفظه را فرا می گیرد. ذرات یوننده ای که با سرعت زیاد در حال حرکت اند، هنگام برخورد با مولکول های گاز یا هوا، در مسیرهای مرئی ظاهر می شوند. با استفاده از عکس هایی که از این مسیرها برداشته اند، اطلاعات فراوانی از برهم کنش این ذرات با تابش به دست آورده اند. این روش آشکارسازی، با استفاده از هلیوم یا هیدروژن مایع به جای هوا یا گاز، و با کاربرد اتاقک جرقه۱ بهبود یافته است (← آشکارساز_ذرات). اتاقک ابر را چارلز تامسون ریس ویلسون۲ (۱۸۶۹ـ۱۹۵۹) در دانشگاه کیمبریج ابداع کرد (۱۸۹۷).
وسیله ای برای ردیابی ذرات یونیده. امروزه منسوخ شده است. این وسیله از محفظه ای مجهز به پیستون تشکیل می شود که فضای داخلی آن را هوا یا گاز دیگری پرمی کند که از بخار آب اشباع شده است. هنگامی که حجم داخلی محفظه، براثر بیرون کشیدن پیستون، ناگهان منبسط می شود، بخار آب درون محفظه سرد می شود و ابری از قطرات ریز هرگونه هسته، گردوغبار، یا یون موجود در محفظه را فرا می گیرد. ذرات یوننده ای که با سرعت زیاد در حال حرکت اند، هنگام برخورد با مولکول های گاز یا هوا، در مسیرهای مرئی ظاهر می شوند. با استفاده از عکس هایی که از این مسیرها برداشته اند، اطلاعات فراوانی از برهم کنش این ذرات با تابش به دست آورده اند. این روش آشکارسازی، با استفاده از هلیوم یا هیدروژن مایع به جای هوا یا گاز، و با کاربرد اتاقک جرقه۱ بهبود یافته است (← آشکارساز_ذرات). اتاقک ابر را چارلز تامسون ریس ویلسون۲ (۱۸۶۹ـ۱۹۵۹) در دانشگاه کیمبریج ابداع کرد (۱۸۹۷).
wikijoo: اتاقک_ابر
فرهنگستان زبان و ادب
{cloud chamber} [فیزیک] وسیله ای برای تشخیص مسیر ذرات پرانرژی در هنگام عبور از اتاقکی انباشته از بخار سیرشده
کلمات دیگر: