بر پا کردن آشوب خلاف انگیختن .
فتنه افکندن
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
فتنه افکندن. [ ف ِ ن َ / ن ِ اَ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) آشوب برپا کردن و خلاف انگیختن در چیزی یا میان کسان :
گفت اینک اندر آن کارم شها
کافکنم در دین عیسی فتنه ها.
کاهنان خیره شوند اندر فنم.
گفت اینک اندر آن کارم شها
کافکنم در دین عیسی فتنه ها.
مولوی.
در میانْشان فتنه و شور افکنم کاهنان خیره شوند اندر فنم.
مولوی.
رجوع به فتنه شود.پیشنهاد کاربران
دامن زدن آتش فتنه ؛ غلیظ کردن شر و فتنه. ( لغت محلی شوشتر، نسخه ٔ خطی ) . آتش فتنه دامن زدن. تیز کردن و برافروختن آن.
کلمات دیگر: