الگرو

آلگرو. آلگرو (تلفظ ایتالیایی: ، کاتالانی: L'Alguer، ساردینیایی: S'Alighèra، ساساری: La Liéra) شهری است با حدود ۴۴،۰۰۰ نفر جمعیت در ایتالیا. این شهر در ساساری، در شمال غرب جزیره ساردنی و در کنار دریای مدیترانه قرار گرفته است. نام آل گرو از کلمه لاتین Aleguerium، به معنای وجود جلبک در ساحل، برگرفته شده است. زبان کاتالانی در این شهر نیمه رسمی است که این موضوع در کشور ایتالیا، مشابهی ندارد.
بالاگوئر، اسپانیا
تاراگونا، اسپانیا
پالما د مایورکا، اسپانیا
انکامپ، آندورا
مکان کنونی آلگرو از دوره های پیش از تاریخ، مسکونی بوده است. چنین گفته شده که مردمان اوزیری در چهارهزار سال پیش از میلاد در این مکان بوده اند. مردمان نوراگه نیز در حدود ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد به این مکان رسیده و سکونت گاه هایی برپا کرده بودند.
به دلیل قرارگیری در منطقه ای استراتژیک در کنار دریای مدیترانه، آلگرو در سال ۱۱۰۲ توسط خانواده جنوایی دوریا، به عنوان قلعه ای مستحکم بنا شد. خاندان دوریا قرن ها بر آن فرمان راندند، البته به جز دوره کوتاهی که پیزا بر آن مسلط شد (۱۲۸۴-۱۲۸۳). در سال ۱۳۵۳، شهر توسط برناردو د کابررا به تصرف پادشاهی آراگون درآمد. در سال ۱۳۷۲، پس از تعدادی شورش در این منطقه، مردم بومی جنوایی و ساردنیایی به مرور مطرود گشتند و پس از سال ها، جمعیت شهر به دلیل ورود مهاجران کاتالان افزایش پیدا کرد. در قرن شانزدهم شهر به رونق اقتصادی رسید.
سلطه آراگونی ها بر آلگرو، در سال ۱۷۰۲ و با تصرف شهر به دست خاندان هابسبورگ خاتمه یافت. در ۱۷۲۰، پیمونتی هایی که از خانودان ساووی فرمان می گرفتند، بر شهر چیره شدند. حدود سال ۱۷۵۰ کانالی عریض برای افزایش قدرت دفاعی شهر حفاری شد. در ۱۸۲۱، قحطی بزرگی باعث شورشی خونین و مرگ بسیاری شد. در همان قرن، آلگرو بار دیگر به شهری نظامی تبدیل شده و در دوره حکمرانی فاشیست ها هم این چهره را حفظ نمود. در طول جنگ جهانی دوم شهر بمباران شد و مراکز تاریخی آن خسارتی سنگین دیدند. در دهه ۱۹۵۰ نیز مالاریا در این شهر ریشه کن گشت.

آلگرو. آلِگْرو (allegro)
(در ایتالیایی به معنای شادمانه ، سرزنده) در موسیقی ، یک پاساژ۱، موومان۲، یا ساختۀ زنده، بانشاط یا سریع.