بی دانشی

بی دانشی. [ ن ِ ] ( حامص مرکب )بی علمی. نادانی. جهل. ( فرهنگ فارسی معین ). نادانی وکردار نادان و هر چیز نالایق بعمل کسی. غمری. ( ناظم الاطباء ). بیخبری. بی علمی. جهل و نادانی :
براه مسیحا بدو دادمش
ز بی دانشی روی بگشادمش.مر آن را سکندر همه پاره کرد
ز بی دانشی کار یکباره کرد.فرستاده شهر یاران کشی
به غمری کشد این و بی دانشی.ای به بی دانشی شده شب و روز
فتنه بر دهر و دهر بر تو بجنگ.ز دانش یکی جامه کن جانت را
که بی دانشی مایه کافریست.من از بی دانشی در غم فتادم
شدم خشک از غم اندر غم فتادم.چه مشغولی از دانشت بازداشت
به بی دانشی عمر نتوان گذاشت.که چرا پیغام خامی از گزاف
بردم از بی دانشی و از نشاف.در آیینه گر خویشتن دیدمی
به بی دانشی پرده ندریدمی.- بی دانشی کردن ؛ کار جاهلانه کردن. نادانی کردن :
چو از قومی یکی بی دانشی کرد
نه که را منزلت ماند نه مه را.

بی علمی، نادانی، جهل.