رکوئیم

رکوئیم (موتسارت). آمرزش خوانی در رِ مینور (به انگلیسی: Requiem Mass in D minor) (در فهرست کوشل: ک ۶۲۶)، اثری موسیقایی از موتسارت که در سال ۱۷۹۱ و در وین ساخته شد. این اثر، به خاطر مرگ وی در پنجم دسامبرِ آن سال، ناتمام ماند. نسخهٔ تکمیل شدهٔ آن توسط فرانتس زاور زوسمایر به سال ۱۷۹۲ به کُنت فرانک فون والسگ، کسی که به صورت ناشناس این مرثیه را به مناسبت ۱۴ فوریه، سالگرد مرگ همسرش، سفارش داده بود، تحویل داده شد. نسخهٔ خطیِ اثر نشان می دهد اتمام و سازبندی آغاز قطعه (سرود افتتاحیه) به دست موتسارت انجام شده است؛ چنان که طرح تفصیلیِ مناجات «کریه» و بخش «مرگ ایرائه» تا نُه میزان اول «لاکریموزا» و جمع آوری اعانه در عشای ربانی چنین است.مشخص نیست که زوسمایر دقیقاً کدام قسمت های ناتمامِ اثر را تکمیل کرده است؛ زوسمایر بعدها ادعا کرد قسمت های «سانکتوس» و «آگنوس دئی» ازآنِ اوست. به احتمال فراوان، والسگ قصد داشت رکوئیم را اثرِ خودش بنامد؛ چنان که او برای انجام همین کار با آثار دیگر مشهور است. این قصدِ او با اجرای طرح منافع عمومی برای بیوهٔ موتسارت، کنستانتسه، نقش بر آب شد.
در نمایش نامهٔ مدرنِ آمادئوس، اثرِ پیتر شِیفِر، آمده است که پیام آور مرموزی موتسارت را مأمور می کند تا مرثیهٔ آمرزشی بنویسد؛ بدون این که برای این خواسته توضیحی دهد. موتسارت (در نمایش نامه) در نهایت به این باور می رسد که این قطعه، مرثیهٔ آمرزشی برای مراسم خاکسپاریِ خودِ اوست.
رکوئیم در رِ مینور برای دو کُرباسِت در فا، دو فاگوت، دو ترومپت در رِ، سه ترومبون (آلتو، تنور و باس)، تیمپانی (دوطبله)، ویولن، ویولا و باسو کونتینو (ویولنسل، کنترباس و ارگ) تنظیم شده است. خوانندگان نیز شامل تک خوان ها به عنوان سوپرانو، کنترآلتو، تنور و باس به همراه گروه کر می شود.

رِکوئیم (requiem)
برگرفته از جمله ای در زبان لاتین به معنای پروردگارا، به آنان آرامش جاودانی عطا کن. در کلیسای کاتولیک، مسی برای مردگان. از آهنگ سازانی که رکوئیِم ساخته اند، عبارت اند از پالِسْترینا، موتسارت، برلیوز، وردی.