شوهی ایمامورا

شوهی ایمامورا (به ژاپنی: 今村 昌平؛ به انگلیسی: Shōhei Imamura) (زادهٔ ۱۵ سپتامبر ۱۹۲۶، درگذشتهٔ ۳۰ مه ۲۰۰۶) کارگردان ژاپنی بود. ایمامورا نخستین کارگردان ژاپنی بود که توانست دو جایزه نخل طلا را برنده شود.پسر بزرگ وی دایسوکه تنگان نیز فیلم نامه نویس و کارگردان است.
خوک و رزمناو (۱۹۶۱)
زن حقیر (۱۹۶۳)
نیات قاتل (۱۹۶۴)
آرزوی پیچیده اربابان (۱۹۶۸)
تاریخ پیش از جنگ ژاپن به روایت یک پیشخدمت نوشخوارگاه (۱۹۷۰)
ونگانس مال من است (۱۹۷۹)
انتقام از آن من است (۱۹۸۰)
ترانه غم انگیز از نارایاما (حماسه نارایاما) (۱۹۸۲)
باران سیاه (۱۹۹۰)
مارماهی (۱۹۹۷)
آب گرم زیر پلی قرمز (۲۰۰۱)
وی ابتدا به عنوان دستیار کارگردان وارد سینما شد و در فیلم هایی چون داستان توکیو و اوایل تابستان با یاسوجیرو اوزو همکاری کرد و در سال ۱۹۵۷ فیلم نامه یکی از شاهکارهای یوزو کاواستیما با نام خورشید آخرین روزهای شوگوناته را نوشت.
نخستین فیلم خود را در سال ۱۹۵۸ با نام آرزوی ربوده شده ساخت و پس از آن دو فیلم تمایل بی پایان و کمدی ایستگاه گینزا نیشی را کارگردانی کرد که چندان موفقیتی به دست نیاوردند.
ایمامورا در خانواده ای از طبقهٔ متوسط، و پزشک در توکیو زاده شد. اگر چه وی در یک خانوادهٔ متوسط رشد یافت، ولی دشواری ها و بدبختی های مردم ژاپن بعد از جنگ جهانی او را واداشت تا محوریت فیلم هایش را بر مردم فقیر و طبقهٔ پایین کشورش بگذارد.