نامیرایی

نامیرایی یا انوشگی عبارت است از توانایی زیستن بدون زمان پایان یا مرگ. مفهوم انوشگی به دوران اساطیری بازمی گردد که مردم خدایان خود را بی مرگ می دانستند.
نخستین اشاره به انسان انوشه را می توان در داستانی سومری یافت که بعداً به اساطیر بابل هم راه یافت. در این داستان اتناپیشتیم انسان پرهیزگاری بود که خدایان به او مأموریت دادند از هر جانوری جفتی برگزیند و درون کشتی ببرد تا از طوفان بزرگ که برای نابودی بددینان به راه می افتاد جان به درد ببرند. خدایان او را برای یادبود این واقعه جاودان کردند. گیلگمش، شاه اساطیری بابل بعدها پس از مرگ دوستش انکیدو به پویشی پا نهاد تا او را ببیند و راز جاودانگی را در یابد.
اشارهٔ قدیمی دیگر، داستانی در اساطیر یونان است که در آن زئوس کوزه ای آب حیات به انسان ها داد تا بنوشند و جاودان شوند و از فرسودگی جاودانی غذاب بکشند. در اساطیر یونان همسر ائوس هم به خواست او جاودانه شد. اما ائوس تنها بی مرگی خواسته بود و نه جوانی جاودان و همسرش آن قدر فرسوده شد که ائوس او را به جیرجیرک بدل کرد.
اشارهٔ متأخرتر مربوط به داستان سفرهای گالیور اثر جاناتان سوییفت است. گالیور در بخش سوم این داستان به سرزمین لاپوتا می رود و شوربختانی را می بیند که جاودان زاده شده اند.