بند قیدی

بندهای قیدی یکی از انواع بندهای پیرو در زبان هستند. دو نوع دیگر، بندهای موصولی و متممی هستند.
بندهای قیدی ازجمله بندهای پیرویی هستند که در جملات مرکب ظاهر می شوند و توصیفگر بند پایه اند. این بندها با کلمات ربطی مانند «زیرا، وقتی که، تا، که، چون، اگر، درنتیجه» و نظایر آن به کار می روند و بیانگر ارتباط زمانی، علّی، شرطی و نظایر آن میان دو فعل (یا دو بند) هستند؛ مانند مثال های زیر:
بندهای قیدی افزوده هایی هستند که به عنوان توصیفگرهای قیدی یا قید جمله عمل می کنند و از آنجا که افزوده ها اجباری نیستند بنابراین می توانند حذف شوند.
زبان های مختلف با استفاده از سه شیوه می توانند بندهای قیدی را نشان دهند: تکواژهای پیروساز، صورت های فعلی خاص، و توالی کلمات. زبان فارسی از شیوه نخست بهره می برد.