خودشکوفایی

خودشکوفایی (به انگلیسی: self-actualization) اصطلاحی در روان شناسی انسان گرایانه و به معنی محقق ساختن حداکثر توانایی های بالقوهٔ فرد توسط خودش است.خودشکوفایی به این پدیده اشاره دارد که انسان ها تمایل دارند فراتر از نیازهای اولیه خود یعنی همان نیازهایی که در هرم سلسله مراتب نیازهای مزلو فهرست شده پیشرفت کنند.انسان ها می کوشند از طریق خودشکوفایی، از امکانات به شیوه ای بهینه استفاده کرده و تمامی استعدادهای پنهان خود را شکوفا کنند، حال این استعدادها هر چه می خواهد باشد. همان طور که آبراهام مزلو بیان می دارد: «آنچه آنسان می تواند باشد، باید بشود».
نامعلوم بودن آینده را تحمل کند و واقعیات را به صورتی کارآمد مشاهده و مطالعه کند
خود و دیگران را همان طور که هستند بپذیرد
رفتار و اندیشه ای خودجوش داشته باشد و دائماً در حال کنترل و رعایت تعارفات و قید و بندهای تحمیل شده از سوی محیط نباشد.
به جای خودمحور بودن، مسئله محور باشد (به دنبال راه حل مسائل باشد)
اهل شوخی و خنده باشد.
فعالیت زیادی داشته باشد.
زیر بار ارزش ها و رفتارهایی که فرهنگ غالب از او طلب می کند نرود اما به طور عمدی هم به دنبال غیرمتعارف بودن نباشد.
دغدغه بهبود زندگی بشریت را داشته باشد.
ارزش تجربیات ساده زندگی را به خوبی بداند
به جای داشتن تماس های زیاد با افراد بسیار، رابطه ای عمیق و رضایت بخش با چند نفر ایجاد کند
نگاهی منطقی به زندگی داشته باشد.
به باور آبراهام مزلو، انسان خودشکوفا و برخوردار از سلامت روانی باید این معیارها را رعایت کند: