هیئت علمی

عضو هیئت علمی عنوان کلی برای مدرس دانشگاه است که به مراتب اصلی زیر تقسیم می شود:
مربی (Instructor)
استادیار (assistant professor)
دانشیار (associate professor)
استاد / استاد تمام (professor/full professor)
مربی، از مراتب علمی دانشگاهی برای اعضای هیئت علمیدانشگاه ها و سایر مراکز علمی و پژوهشی است و ازنظر بین المللی معادل lecturer می باشد. این عنوان به دارندگان مدارک دانشگاهی پایین تر از دکتری داده می شود.
استادیار، از مراتب علمی دانشگاهی برای اعضای هیئت علمی و معمولا معادل Assistant Professor در سیستم آمریکایی-کانادایی  است. در ایران این مرتبه بالاتر از مرتبهٔمربی و پایین تر از مرتبهٔ دانشیاری است.
دانشیار از مراتب علمی دانشگاهی برای اعضای هیئت علمیو معادل Associate Professor است. این مرتبه بالاتر از مرتبهٔ استادیاری و پایین تر از استادی است. برای رسیدن به این مرتبه، هیئت علمی باید بر اساس آیین نامهٔ ارتقای وزارت علوم و تحقیقات و فناوری یا وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، به حداقل امتیاز لازم دست پیدا کند. از فاکتورهای مهم برای رسیدن به مرتبهٔ دانشیاری، امتیاز پژوهشی است که بر اساس تعداد مقاله ها، کتاب ها و فعالیت های تحقیقاتی مشابه ارزیابی می شود.

هیئت علمی
معلم یا پژوهشگری که در استخدام رسمی یا پیمانی مراکز آموزش عالی، دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی، و مراکز پژوهشی عالی باشد و تمام وقت در مراکز مذکور به تدریس و تحقیق بپردازد. کارکنان پژوهشی دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی و مؤسسات پژوهشی عالی ای، چون کتابخانۀ ملی جمهوری اسلامی ایران، مرکز اطلاعات و مدارک علمی وزارت فرهنگ و آموزش عالی، کتابخانۀ مرکزی دانشگاه تهران، عضو هیئت علمی شمرده می شوند. حداقل مدرک لازم برای عضویت هیئت علمی، مدرک کارشناسی ارشد است. اعضای هیئت علمی، بسته به مدرک تحصیلی و سابقۀ کار، به مرتبه های علمی مربی آموزشیار، مربی، استادیار، دانشیار، و استاد دست می یابند. اعضای هیئت علمی دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی اصولاً دارای دو مسئولیت تحقیق و تدریس اند.