پنگوئن

پنگوئن های بی بالپنگوئن های کاکل دارپنگوئن های کاکل دار کوچکپنگوئن های چشم زردپنگوئن های منقاردرازپنگوئن های گوه ایFor prehistoric genera, see Systematics
پنگوئن های بی بال - Aptenodytes
پنگوئن پادشاه، Aptenodytes patagonicus
پنگوئن امپراتور، Aptenodytes forsteri
پَنگوئن (راسته پنگوئن سانان، تیره پنگوئنیان) پرندگان بی پروازی از راسته گُوِه سانان (Sphenisciformes) از خانواده گُوگان (Spheniscidae) که از ماهی ها تغذیه می کنند آن ها بال های کلفتی دارند که به عنوان باله شنا از آن بهره می گیرند. پنگوئنها در جاهای سردسیر نیمکره جنوبی زمین زیست می کنند.
نام راسته و خانواده آن ها نمایانگر شکل گوه ای بدن آن ها است.
نام پنگوئن در واقع نام ماهی گیرک بزرگ پرنده ای بومی اقیانوس منجمد شمالی که شباهت ظاهری زیادی به پنگوئن ها داشت و در قرن نوزدهم منقرض شد. زمانی که ملوانها به اقیانوس منجمد جنوبی رسیدند همین نام را به پرندگان آنجا دادند که قادر به پرواز نبودند.

پَنْگوئن (penguin)
پَنْگوئن
پرنده ای دریایی و بی پرواز، از راستۀ پنگوئن شکلان. اغلب به رنگ سیاه و سفیدند و در نیمکرۀ جنوبی یافت می شوند. شامل هجده گونه در شش جنس اند. نرها معمولاً بزرگ تر از ماده هایند. طول پنگون ها از ۴۰ سانتی متر تا۱.۲ متر متغیر است. دارای پوشش پر ضخیمی اند که از آن ها در مقابل سرمای شدید محافظت می کند. روی زمین، جز در مناطق شیب دار برفی که خودشان را با سرعت روی آن به جلو می برند، احساس راحتی نمی کنند. بال هایشان به شکل باله تکامل یافته است که از آن ها را شناگران ماهری می سازد. پنگوئن ها برای تولیدمثل در گروه های تولیدمثلی گردهم می آیند و اغلب چندین ماه روی تخم هایشان می خوابند. در این حال جفتشان در دریا به تغذیه می پردازد. غذای آن ها ترکیبی از ماهی، اسکوئید، و کریل است. بال پنگوئن طویل و فاقد کرک پر و پوش پر است و همیشه باز می ماند. پرها ظریف اند و دارای محوری بسیار وسیع، و ریشه ای کوتاه اند. پاهای پرنده در انتهای عقبی بدن قرار می گیرد. پاها در آب مستقیماً به طرف عقب کشیده و بدون حرکت نگه داشته می شود. بال ها در این هنگام مانند آنچه که هنگام پرواز صورت می گیرد، سریعاً حرکت می کنند. پرریزی در پنگوئن ها عمومی است و پرهای نواحی مختلف یک باره می ریزد. پرریزی معمولاً مرحله ای سریع، و برخلاف ترتیب پیش روندۀ پرریزی پرندگان پروازی است. پنگوئن ها معمولاً یک بار در سال پرریزی می کنند و ناچارند بدون تغذیه در طول این مدت خارج از آب قرار گیرند. بیشتر لانۀ پنگوئن ها حفره ای کوچک در زمین است، اما برخی پنگوئن ها، مخصوصاً پنگوئن های آدلی Pygoscelis adeliae سنگ جمع می کنند و با آن اطراف لانه حصار می سازند. یک یا دو تخم می گذارند. هر دو پرنده، و در بیشتر موارد نر، روی تخم می خوابند. هر دو والد وقت بسیاری صرف جوجه ها می کنند. معمولاً یکی برای محافظت آن ها باقی می ماند و دیگری برای آن ها سخت پوستان دریایی و جانوران کوچک دیگر می آورد. جوجه ها با فروکردن منقارشان در گلوی والد غذا را دریافت می کنند. پنگوئن ها پرندگانی بسیار اجتماعی اند. با یکدیگر تغذیه می کنند، در کلنی های بزرگ تولیدمثل می کنند، و معمولاً به همان گروه تولیدمثلی برمی گردند. در زمانی که والدین به جست وجوی غذا می پردازند، جوجه ها دور هم جمع می شوند. زمانی که والدین برمی گردند، همۀ جوجه ها برای غذا به تکاپو می افتند و جوجه قوی تر ابتدا تغذیه می شود. پنگوئن ها زمان زیادی را صرف پرآرایی با منقار خودشان و پرآرایی یکدیگر می کنند. بنا بر برآوردی در ۱۹۹۷، جمعیت پنگوئن ها طی ده سال حدود بیست درصد کاهش یافته است. جانورشناسان صید بیش از حد، مخصوصاً صید با کشتی های کف روب بزرگ، را عامل این کاهش می دانند.گونه ها. اغلب گونه ها منحصر به نواحی قدیمی ترند، و گروه های تولید مثلی بزرگ تر در طول های جغرافیایی پایین یافت می شوند. بزرگ ترین نمونه، پنگوئن امپراتورAptenodyles forsteri، متر ۱.۲متر طول دارد. پرهای سطح پشتی این پرنده خاکستری مایل به ارغوانی تیره، و در سطح شکمی اش سفید است و لکه هایی سفید روی سرش دارد. یگانه تخم سالانۀ این پرنده در گرمای چین های پوستی بدن پرندۀ نر پرورش می یابد. تخم ها طی زمستان قطب جنوب روی یخِ زمین های قطبی گذاشته، و تفریخ می شوند. به طرزی اعجاب انگیز، نرها و ماده ها اغلب چندین کیلومتر به طرف منطقه تولیدمثلی حرکت می کنند. نرها در تاریکی مطلق زمستان در حرارت ْ۶۰ـ سانتی گراد گرد هم آمده و به نوبت در لایۀ خارجی گروه قرار می گیرند. در این زمان نر چیزی نمی خورد. حتی زمانی که جوجه از تخم خارج می شود، نرها اولین غذای او را می دهند. در این حال نرها تقریباً نیمی از وزن بدن خود را از دست می دهند. پنگوئن ماکارانی Eudyptes chrysolophus، برای تغذیه ۱۰۰ کیلومتر سفر می کند. نظیر هر شش گونه پنگوئن کاکلی جنس Eudyptid، پنگوئن ماکارانی دو تخم می گذارد، اما معمولاً تخم اولی را که کوچک تر است کنار می گذارد و آن را پرندگان شکاری می خورند. پنگوئن های ژنتو Pygoscelis papua به طول تقریبی ۷۲ سانتی متر می رسند. این پرندگان لکه سفید مشخصی در بالای چشم دارند و روی علف های جزایر نیمکرۀ جنوبی لانه می سازند. این پنگوئن ها نیز دو تخم می گذارند که در مدت پنج هفته تفریخ می شود. پنگوئن های ژنتو در ناحیۀ ساحلی تغذیه می کنند. پنگوئن بزرگ Aptenodytes patagonicus زیرک ترین نوع پنگوئن هاست و در جزایر نیمه قطبی قطب جنوب تولیدمثل می کند. دورۀ تولیدمثلی این جانور چهارده تا شانزده ماه است. پنگوئن بزرگ برای تغذیۀ جوجه ها در طول این مدت نیاز به دسترسی به دریا دارد، بنابراین محدودۀ این پنگوئن ها محدود به جزایری است که در آن ها دریا هرگز یخ نمی زند. بزرگ ترین سرزمین تولیدمثلی این جانوران جزایر کروزه است که بیش از ۳۰۰هزار زوج پنگوئن در آن جا یافت می شود. پنگوئن کوچک یا پنگوئن آبی Eudyptula minor به طول ۴۵ سانتی متر، و وزن یک کیلوگرم می رسد و کوچک ترین گونۀ پنگوئن است. بر خلاف سایر پنگوئن ها، این پنگوئن فاقد رنگ یا پر روی سرش است و در جزایر آب های دور از استرالیا، به ویژه در جزیرۀ فیلیپ در ویکتوریا و در سرزمین اصلی اش، نیوزیلند، یافت می شود.