مستعمره

مستعمره (به انگلیسی: Colony) یعنی سرزمینی فاقد استقلال سیاسی و اقتصادی که در همه شئون کاملاً تابع دولت امپریالیستی استیلاگر است. این دولت و انحصارات امپریالیستی آن از مستعمره به عنوان مواد خام و نیروی کار ارزان بازار فروش کالاها و عرصه سرمایه گذاری های پرسود و همچنین به مثابه پایگاه های نظامی و سوق الجیشی استفاده می کنند.
افشاری راد، مینو؛ آقابخشی، علی اکبر؛ فرهنگ علوم سیاسی؛ نشر چاپار، ۱۳۸۷. (شابک: ۹۶۴-۷۷۹۰-۲۷-۹)
فرهنگ فارسی دکتر محمد معین (شش جلدی)، مؤسسه انتشارات امیرکبیر.
فرهنگ فارسی معین، مستعمره را «سرزمین یا کشوری که حکومتش زیر نظر یک کشور قوی تر بیگانه باشد» آورده است.
«اِستِعمار» واژه ایست عربی و در بُن به معنای آبادی خواستن است و معنی دیگری که به زیر نظر داشتن سلطه و حکومت و مادیات نیز می باشد. «استعمار کردن» نیز به معنای «آباد کردن» می باشد. ولی امروزه استعمار معنای نفوذ و دخالت کشورهای زورمند در کشورهای ناتوان به بهانه آبادی و سازندگی است. «کُلُنی» یا «مهاجرنشین» یا «مستعمره نشین» از دیگر واژه هاییست که ممکن است در این معنی به کار روند.

مستعمره (colony)
کشورِ زیر سلطۀ مهاجرانی که تابع قدرت قانونی دولت مادر باقی مانده اند. در طول تاریخ، مستعمره سازی به دلایل گوناگونی صورت گرفته است؛ رقابت با دیگر قدرت ها و توسعۀ منافع تجاری عوامل عمده در این زمینه بوده اند، اما عوامل گوناگون دیگری بر ایجاد مستعمرات خاص تأثیر داشته اند. لزوم حفاظت از راه های تجاری و تمایل به نظارت بر منابع فرآورده ها و محصولات مختلف در توسعۀ مستعمرات در افریقا و آسیا، از جمله هند، حائز اهمیت بوده اند. مذهب نیز در ایجاد مستعمرات متعدد در قارۀ امریکا، که برخی از آن ها مأوایی برای کاتولیک ها و برخی دیگر برای انواع مخالفان کلیسای انگلستان در قرن ۱۷ بوده اند، نقش تعیین کننده ای ایفا کرده است. بسیاری از نخستین مستعمره های انگلستان شرکت هایی تجاری با مجوز ملکۀ انگلستان بودند، و تقریباً همۀ موارد توسعۀ مستعمرات اولیه نتیجۀ فعالیت بنگاه های خصوصی بود نه ابتکار دولت. بعدها انگلستان با فتح سرزمین های دیگر، به ویژه هند و کانادا، بر بسیاری از سرزمین ها در آن سوی آب ها سلطه یافت.