دوا کن

دوا کننده . دوا ساز .

دواکن. [ دَ ک ُ ] ( نف مرکب ) دواکننده. دواساز. چاره ساز. شفابخش. شفاده. ( یادداشت مؤلف ) :
بازدار ای دواکن دل من
از زمین بوس هر کسی گل من.رجوع به دوا کردن شود.