سیه زبان

کسیکه دعای بد او اثر کند

سیه زبان. [ ی َه ْ زَ ] ( ص مرکب ) سیاه زبان. بدزبان. عیبگو. || کسی که دعای بد او اثر کند. ( غیاث اللغات ). شخصی که زیر زبانش سخت سیاه باشد و نفرین او تأثیر داشته باشد و او را سق سیاه نیز گویند. ( آنندراج ) :
پیک بشارتی شد و اشک سفید پی
سهم سعادت آمده آه سیه زبان.- سیه شدن زبان ؛ از کار افتادن زبان به سبب پر گفتن. ( آنندراج ) :
فقیه اگرچه سیه شد زبانش از تکرار
نیافت مسئله چون کلک تنگ شق ز کتاب. || سق سیاه شدن :
حذر از تیره روزی باید ای اهل سخن کردن
زبان چون شد سیه ویران کند شهری بنفرینی.رجوع به سیاه زبان شود.