فرخج

( صفت ) ۱ - زشت بدگل نازیبا ۲ - نامتناسب ناشایسته ۳ - پلید ۴ - سست ناتوان .

(فَ رَ خْ ) (ص . ) ۱ - زشت ، نازیبا. ۲ - نامتناسب ، ناشایسته . ۳ - ناپاک ، پلید. ۴ - سست ، ضعیف .

فرخج. [ ف َ رَ ] ( اِ ) فرخچ. فرخش. پرخچ. پرخش. ( حاشیه برهان چ معین ). کفل اسب و دیگر حیوانات. || رشوت. پاره. ( برهان ) :
بدهم بهر یک نگاه رخش
گر پذیرد، دل مرا به فرخج. || ( ص ) زشت. نازیبا. ( برهان ) :
در زاویه فرخج و تاریکم
با پیرهن سطبر و خلقانم.یک جهان ناحفاظ و نابینا
در عبارت فرخج و نازیبا.دریغ دفتر اشعار ناخوش و سردم
که بد نتیجه طبع فرخج و مردارم.پیش درشان سپهر و انجم
این بود فرخج و آن تخجم.رجوع به پرخج ، پرخش ، فرخش و فرخچ شود.

۱. زشت، نازیبا.
۲. پلید، ناپاک: ای بلفرخج ساده همیدون همه فرخج / نامت فرخج و کنیت ملعونت بلفرخج (لبیبی: شاعران بی دیوان: ۴۷۹ ).
۳. (اسم ) (زیست شناسی ) کفل اسب.