گرم گاه. [ گ َ ] ( اِ مرکب ) میان روز باشد که هوا در نهایت گرمی است. ( برهان ) ( انجمن آرا )( آنندراج ). هاجِره. ( منتهی الارب ). غائِره. ( ملخص اللغات حسن خطیب ). هَجیرَه. ( منتهی الارب ) :
تنش زرد و گوش و دهانش سیاه
ندیدی کس او را مگر گرمگاه.
فردوسی.
چو تشنه گشته و گم بوده مردمی بودم
بطمع آب روان گرمگاه سوی سراب.
فرخی.
یک روز گرمگاه در سراپرده به خرگاه بود به صحرای بست. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 458 ). یک گرمگاه این غلامان و مقدمان محمودی مستنکر بابارانیهای کرباسین و دستارهای در سر گرفته پیاده بنزدیک امیر مسعود آمدند. ( تاریخ بیهقی چ فیاض ص 134 ).
بروز دگر ناگهان گرمگاه
رسیدند در لشکر کینه خواه.
( گرشاسب نامه ).
یکی را بر جنازه ای برنهادند و بدان بهانه بسیاری بهم برآمدند و به گرمگاهی سوی هاشمیه رفتند. ( مجمل التواریخ والقصص ).
به گرمگاه بدشت ار بیفکنی یاقوت
چنان گداخته گردد که نقره اندر گاه.
ازرقی.
گرمگاهی که چو دوزخ بدمد باد سموم
تف با حورا چون نکهت حورا بینند.
خاقانی ( دیوان چ عبدالرسولی ص 91 ).
گرمگاهی کافتاب استاده در قلب اسد
سنگ و ریگ ثعلبیه بید و ریحان دیده اند.
خاقانی.
او [ علی علیه السلام ] گفت یک روز به گرمگاه نزدیک رسول صلوات اﷲ علیه شدم. ( تفسیر ابوالفتوح رازی ).
روز دیگر گرمگاه سلطان در خرگاه خویش آسایش داده بود.( راحةالصدور راوندی ). در راه در گرمگاه در سایه درختی تکیه کردم. ( انیس الطالبین نسخه خطی کتابخانه مؤلف ص 131 ). روزی در وقت گرمگاه در فصل تموز از قصر عارفان بطرفی میرفتم. ( انیس الطالبین ایضاً ص 29 ).
