فراختن

(فَ تَ ) نک افراختن .

فراختن. [ ف َ ت َ ] ( مص ) افراختن. بلند ساختن. ( برهان ). فراشتن. ( آنندراج ) :
آهو همی گرازد گردن همی فرازد
گه سوی کوه تازد گه سوی راغ و صحرا.فراختم علم فتنه را به هفت فلک
بگستریدم فرش ستم به هفت اقلیم.از نمودار هفت گنبد خویش
گنبدی زآسمان فراخته بیش.- برفراختن :
ره پهلوانان نسازد همی
سرت بآسمان برفرازد همی.بدینگونه چون کار لشکر بساخت
به گردون کلاه کیان برفراخت.گه ز بالا سوی پستی بازگردد سرنگون
گه ز پستی برفرازد سوی بالا برشود.- سر فراختن :
همه بد سگالید و با کس نساخت
به کژّی و نامردمی سر فراخت.- گردن فراختن :
اگر تشریف شه ما را نوازد
کمر بندد رهی ، گردن فرازد.رجوع به افراختن و افراشتن شود.

= افراختن