( ~ . کَ ) (اِ. ) نک فرکن .
فراکن
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
فراکن. [ ف َ ک َ ] ( اِ ) جوی نوکنده عمیق که در آن تازه آب جاری و روان شده باشد. || جوی بلند همچو جویی که در کمر کوه و امثال آن کنده باشند. || ( ص ) بلند که نقیض پست باشد. ( برهان ).
کلمات دیگر: