فربی

( صفت ) ۱ - پر گوشت گوشتالو چاق سمین فربی مقابل لاغر ۲ - سنگین : کوه فربه ۳ - قوی نیرومند : فوج فربه ۴ - سخت شدید : زخم فربه ۵ - معور آبادان : ملک فربه گنج فربه ۶ - بسیار فراوان ۷ - گنده ستبر .

(فَ ) (ص . ) فربه ، چاق .

فربی. [ ف َ ] ( ص ) به معنی فربه باشدکه در مقابل لاغر است. ( برهان ). از اوستا تروپیثوه ، پهلوی فرپیه ، هندی باستان پراپیتو ، وخی فربی ، سریکلی فربه ، در اوراق مانوی به پارتی فربیو به معنی چاق است. ( حاشیه برهان چ معین ). از: فر + پیه ؛ به معنی پیه دار. ( لغات شاهنامه شفق ). فربه. چاق. سمین. لحیم. آکنده گوشت. ( یادداشت به خط مؤلف ) :
شد به گرمابه درون یک روز غوشت
بود فربی و کلان ، بسیارگوشت.دو دندان به کردار پیل ژیان
بر و یال فربی و لاغر میان.شکم گشت فربی و تن شد گران
شد آن ارغوانی رخش زعفران.مَثَل لاغر و فربی مَثَل روح و تن است
روح باید تن بی روح ندارد مقدار.گوش و پهلو و میان و کتف و جبهه و ساق
تیز و فربی و نزار و قوی و پهن و دراز.ز رای روشن او مانده اختران خیره
ز کلک لاغر او گشته کیسه ها فربی.حرارت سخطت با گران رکابی سنگ
ذبول کاه دهد کوههای فربی را.به جز میان بتان هیچ لاغری نکشید
به دور دولت عدل تو بار فربی را.و رجوع به فربه شود.
- فربی شدن ؛ چاق شدن :
همای کلک تو مرغی است لاغر
که از منقار او شد ملک فربی.- فربی کردن ؛ فربه کردن. چاق کردن. تسمین. ( یادداشت به خط مؤلف ) :
فربی بکن و سیر بدین حکمت جان را
تا ناید از این بند برون لاغر و ناهار.

= فربه