گرس

( اسم ) ۱ - موی پیچیده موی مجعد . ۲ - موی باف زنان موی پیچه .

(گُ ) (اِ. ) گرسنگی . مق سیری .
( ~ . ) (اِ. ) ۱ - موی پیچیده . ۲ - موی باف زنان ، موی پیچه .

گرس. [ گ ُ ] ( اِ ) گورس. رجوع شود به گرسنه ، گشنه ، کاشانی وش وشه وش وشگی ، پهلوی گورسک گورسیکه گورسیتین ، کردی ورسی ورسیگی وشه ، بلوچی گوشنگ ، شغنی گوشنه ظاهراً شکل پارسی باستان ورسه ورسنه . ( هوبشمان 907 ). رجوع به گرسنه شود. ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). گرسنگی را گویند که در مقابل سیری است. ( جهانگیری ) ( غیاث ) ( برهان ) ( آنندراج ) :
گرس از دلم ببرد غم زلف و خال دوست
جان با خیال رشته فتاد از خیال دوست.بگشت از گرس حالم حالم این است
بتنگ آمد شکم احوالم این است.|| چرک و ریم جامه و بدن. ( برهان ) ( آنندراج ). شوخ. وسخ. || موی پیچیده و موی پیچه که موباف زنان باشد. ( برهان ) ( آنندراج ).

۱. = گرسنه
۲. (حاصل مصدر ) = گرسنگی

/gors/ گاورس - ارزن زرد که برای خوراک دام استفاده می شود & میوه های تلقیح شده که سفت و غیرقابل خوردن باشند - گره و زمختی اشیایی چون چوب

( گَرََّس ) بگیرش؛ واژه ای خطاب به سگ جهت واکنش
( گَرس ) گرد؛ مقدار خیلی کم در حد سوت