گریزش

فرهنگ فارسی

( اسم ) گریز گریخت فرار : کزین لشکر امروز جنگی منم بگاه گریزش درنگی منم .

گریزش. [ گ ُ زِ ] ( اِمص ) اسم مصدر گریختن :
کزین لشکر امروز جنگی منم
به گاه گریزش درنگی منم.

فردوسی.

که جستی سلامت ز کام نهنگ
بگاه گریزش نکردی درنگ.

فردوسی.

رجوع به گریختن شود.

گریختن، گریز، فرار: که از لشکر امروز جنگی منم / به گاه گریزش درنگی منم (فردوسی: ۸/۱۳۰ ).

عدم تمایل یک ماده برای انحلال یا چسبندگی به ماده ای دیگر
آب گریز، نفت گریز، روغن گریز، سطح گریز
مخالف دوستش

گریزش در پهلوی در ریخت ورزشن wirezišn بکار می رفته است .
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 342. )

کلمات دیگر: