کارزاری

( صفت ) ۱ - منسوب به کار زار مربوط به جنگ . ۲ - جنگی جنگجو رزمنده ( انسان یا حیوان ) : [ همان کار زاری سواران جنگ بتن همچو پیل و بزور نهنگ ] ۳ - جنگ دیده : [ بزد نیزه گشتاسپ بر جوشنش بخست آن زمان کار زاری تنش ] . [ فرمود ( یعقوب لیث ) تا گاوان بیاورند کار زاری و اندر افکندند بسرای قصر اندر ... چون سر محکم بیکدیگر فشردند ... ] . ( تاریخ سیستان )

کارزاری. ( ص نسبی ) منسوب به کارزار. راجع بجنگ. || جنگی. جنگجو. معارک ( اعم از انسان یا حیوان ) : پس هزار سوار بگزید ( سلیمان ) هر کدام مبارزتر و دلیرتر و کارزاری تر بود گفت شما بیائید تا با من برویم ، ایشان اجابت کردند و برفتند. ( ترجمه طبری بلعمی ).
همان کارزاری سواران جنگ
بتن همچو پیل و بزور نهنگ.بجائی که پرخاش جوید پلنگ
سگ کارزاری چه سنجد بجنگ.چنین داد پاسخ که درّنده شیر
نیارد سگ کارزاری بزیر.تهمتن کارزاری کو بنیزه
کند سوراخ در گوش تهمتن.فرمود [ یعقوب لیث ] تا گاوان بیاوردند کارزاری و اندرافکندند بسرای قصر اندر. چون سر محکم بیکدیگر فشردند... ( تاریخ سیستان ).
صد مرد گزید کارزاری
پرنده چو مرغ در سواری.چهل پنجه هزاران مرد کاری
گزین کرد از یلان کارزاری.

جنگی، جنگ جو: به جایی که پرخاش جوید پلنگ / سگ کارزاری نیاید به جنگ (فردوسی: ۲/۳۸۹ ).