لشکرارا

( لشکرآرا ) لشکرآرا. [ ل َ ک َ ] ( نف مرکب ) لشکرآرای. آراینده لشکر. منظم کننده لشکر. آنکه تعبیه سپاه کند. سردار لشکر. فرمانده سپاه :
همه نیزه داران شمشیرزن
همه لشکرآرای و لشکرشکن.به قلب اندرون ساخته جای خویش
شده هر یکی لشکرآرای خویش.ابر میسره لشکرآرای هند
زره دار و در چنگ رومی پرند.نگه کرد در قلبگه جای خویش
سپهبُد بد و لشکرآرای خویش.چنین گفت با لشکرآرای خویش
که دیوار ما آهنین است پیش.بیاراست بر میمنه جای خویش
سپهبد بد و لشکرآرای خویش.سوی فور هندی سپهدار هند
بلنداختر و لشکرآرای هند.ترا با دلیران من پای نیست
به هند اندرون لشکرآرای نیست.ترا نیز با رزم او پای نیست
ز ترکان چنین لشکرآرای نیست. بدو گفت نوذر که این رای نیست
سپه را چو تو لشکرآرای نیست.بدو گفت رو لشکرآرای باش
بر آن کوهه ریگ بر پای باش.به دست چپ خویش بر جای کرد
دل افروز را لشکرآرای کرد.به دست منوچهرشان جای کرد
سر تخمه را لشکرآرای کرد.ز منشور خود بر زمین جای نیست
چو گرد او یکی لشکرآرای نیست.که با او به جنگ اندرون پای نیست
چنو در جهان لشکرآرای نیست.میریوسف پس ناصردین
لشکرآرای شه شیرشکار.میریوسف عضدالدوله یاری ده دین
لشکرآرای شه شرق و خداوند رقاب.لشکرآرای چنین یافته ای
تو بیاسای و ز شادی ماسای.لشکرآرای شه شرق ولینعمت من
عضد دولت یوسف پسر ناصر دین.جز او نیست در لشکرش تیغزن
زهی لشکرآرای لشکرشکن.ز دیگر طرف لشکرآرای روم
برآراست لشکر چو نخلی ز موم.

( لشکرآرا ) لشکرآراینده، نظم دهندۀ لشکر، فرماندهِ لشکر.