( صفت ) ۱- آنکه لعل و جواهر دیگر افشاند : پای سهیل از سر نطع ادیم لعل فشان بر سر در یتیم . ( نظامی لغ. ) ۲- باده ریز : لعل فشان ساقی زرین کمر گشته چو خورشید فلک لعل گر . ( امیر خسرو آنند . لغ. )
لعل فشان
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
لعل فشان. [ ل َ ف َ /ف ِ ] ( نف مرکب ) فشاننده و پاشنده لعل :
پای سهیل از سر نطع ادیم
لعل فشان بر سر در یتیم.
لعل فشان ساقی زرین کمر
گشته چو خورشید فلک لعل گر.
پای سهیل از سر نطع ادیم
لعل فشان بر سر در یتیم.
نظامی.
|| از صفات ساقی است. ( آنندراج ). ساقی باده ریز : لعل فشان ساقی زرین کمر
گشته چو خورشید فلک لعل گر.
میرخسرو ( از آنندراج ).
|| شیرین زبان.فرهنگ عمید
۱. آن که لعل بیفشاند.
۲. [مجاز] آن که بادۀ لعل فام در ساغر بریزد.
۲. [مجاز] آن که بادۀ لعل فام در ساغر بریزد.
کلمات دیگر: