ژست

ژست، قالب ارتباط غیرزبانی یا غیرآوایی است که در آن عملکردهای بدنی آشکار، پیام های خاصی را به جای یا در ترکیب با گفتار انتقال می دهد. ژست ها، شامل حرکت دست ها، صورت یا دیگر اعضای بدن می باشند. ژست ها، معمولاً با دیگر ارتباطات غیرزبانی فیزیکی که پیام خاصی را منتقل نمی کند، مانند نمایش های حالات صورت خالصانه (که احساسی را نمایان می کند)، در نظرگرفتن حریم ها و فواصل اجتماعی یا نمایش های توجهات مشترک، تفاوت دارند. ژست ها به افراد اجازه می دهند که تفکرات و احساسات گوناگونی را -از احساس حقارت و دشمنی گرفته تا تصدیق کردن و عاطفه- را به همراه زبان بدن، به علاوه کلماتی که در هنگام صحبت کردن ادا می کند، انتقال دهند.
برگرفته از ویکی پدیا انگلیسی
عمل پردازش ژست، در ناحیه هایی از مغز، مانند ناحیه بروکا و ناحیه ورنیک، که در هنگام گفتار یا استفاده از زبان اشاره نیز استفاده می شود، انجام می شود. در اصل زبان، تفکری است که از ژست های دستی تکامل پیدا کرده است. این نظریه که زبان از ژست های دستی تکامل پیدا کرده است، به عنوان نظریه ژستی شناخته می شود و برای اولین بار در قرن هیجدهم میلادی و توسط فیلسوف مشهور اتین بونو دو کندیاک مطرح شد و سپس در سال ۱۹۷۳، در مباحثه منشأ زبان توسط انسان شناس مشهور معاصر گوردون دبلیو. هیوز بازآفرینی شد.