اب تره

آب تره. Nasturtium nasturtium-aquaticum L.Nasturtium microphyllum Boenn ex Rchb.
آب تَره ،(نام علمی: asturtium officinale) گیاهی از تیرهٔ شب بوها به ارتفاع ۱۰ تا ۶۰ سانتی متر با برگ های کوچک به رنگ سبز تیره و گل های خوشه ای کوچک سفید و ساقه های خزنده است که از نقاط مختلف آن ریشه های کوچک و سفید خارج می شود و معمولاً در کنار جوی ها و باتلاق ها می روید. این گیاه مقدار قابل توجهی آهن، کلسیم و اسید فولیک و کمی هم ویتامین های ث و آ دارد.
آهن قابل جذب آب تره از اسفناج هم بیشتر است و به همین جهت می تواند در بهبود کم خونی مؤثر باشد. کلسیم آن نیز بیشتر از شیر و ویتامین ث آن از پرتقال بیشتر است.
آب تره به صورت وحشی در بسیاری از نقاط آسیا و اروپا می روید و انسان ها از دوران باستان با آن آشنا بوده و خاصیت های درمانی گوناگونی را به آن نسبت می دادند. این گیاه هم به خاطر این خاصیت های دارویی و هم مزهٔ تند خوش گوار آن مورد علاقهٔ بسیاری بوده است. کسنوفون فرماندهٔ جنگی و مورخ یونانی از سربازانش می خواسته برای تقویت نیروی خود آب تره بخورند. وی همچنین در کتاب کورش نامه خود در توضیح زندگی پارسیان در مراکز تربیتی آن ها به این نکته اشاره می کند که آب تره از غذاهای اصلی آنان بوده است. در مورد کودکان می نویسد؛ «غذای عمدهٔ آن ها نان و بولاغ اوتی است، که از خانه با خود می آورند و فنجانی دارند، که با آن از رودخانه آب می آشامند.» و در مورد نوجوانان؛ «غذای دیگر این نوجوانان، جز آنکه ذکر شد، فقط گوشت شکار است با بولاغ اوتی.» یونانیان و انگلوساکسونها آب تره را برای درمان طاسی مصرف می کرده اند. جرارد (۱۶۳۳) آن را برای درمان یرقان سفید دختران جوان توصیه می کرده است. فرانسیس بیکن هم خاصیت های جادویی همچون جوان کردن زنان سالخورده را به آب تره نسبت داده است. ایرلندی ها هم ارزش خاصی برای آب تره قائل بوده و آن را غذای دانایان و فرزانگان می دانسته اند.