خاربن

علیق , مرج

بوته خار، گیاه پرخار، خاربنان جمع
( اسم ) بوت. خار گیاه خاردار .

(بُ ) (اِمر. ) بوتة خار، گیاه خاردار.

خاربن. [ ب ُ ] ( اِ مرکب ) بته خار. ج ، خاربنان :
ور خاربنی بیند در دشت بترسد
گوید مگر آن خار ز خیل تو سواریست.کبکان بی آزار که در کوه بلندند
بی قهقهه یکبار ندیدم که بخندند
جز خاربنان جایگه خود نپسندند
بر پهلو از این نیمه بدان نیمه بدندند .اگر چیز از مراد خویش بودی
نگشتی خاربن جز ناژ و عرعر.گفت ماهان چه جای این سخن است
خاربن کی سزای سروبن است.شکفته گلی خورد او خاربن
بدیدار تازه به گوهر کهن.جواب داد که بغاث الطیور که از مخالب باز به خاربنی پناهد از صولت او امان یابد. ( جهانگشای جوینی ).
گردش گیتی گل رویش بریخت
خاربنان بر سر خاکش برست.فضای دل خلاص از خارخار غم کجا گردد
ز چنگ خاربن دامان صحرا کی رها گردد؟

بوتۀ خار: گردش گیتی گل رویش بریخت / خاربنان بر سر خاکش برُست (سعدی: ۱۴۳ ).

بوته خار