حوالت

۱ - ( مصدر ) سپردن . ۲ - ( اسم ) حواله

(حَ لَ ) [ ع . حوالة ] (اِ. ) ۱ - چیزی که به کسی واگذار شود. ۲ - پول یا کالایی که به موجب نوشته ای به شخص واگذار شود تا برود از دیگری دریافت کند.

حوالت. [ ح َ ل َ ] ( از ع ، اِ ) حوالة. سپردن. و با لفظ کردن مستعمل. ( آنندراج ) :
زین در کجا رویم که ما را بخاک او
و او را بخوان ماکه بریزد حوالت است.- حوالت کردن ؛ سپردن. در تداول ،برات دادن :
قرآن را یکی خازنی هست کایزد
حوالت بدو کرد مر انس و جان را.دین ورز و باخدای حوالت کن
بد گفتن از فلانی و بهمانی.مراد ما نصیحت بود و گفتیم
حوالت با خدا کردیم و رفتیم.وگرطلب کند انعامی از شما حافظ
حوالتش بلب یار دل نواز کنید.علاج درد دل من بلب حوالت کن
که آن مفرح یاقوت در خزانه تست.رجوع به حواله و حواله کردن شود.
- حوالتگاه ؛ جای حواله. آنجا که حواله در آنجا پرداخت میشود.
- || حواله گاه. مقام تفرج که گرداگرد شهر باشد. ( ناظم الاطباء ) :
زهی دارنده اورنگ شاهی
حوالتگاه تأیید الهی.صوفی صومعه عالم قدسم لیکن
حالیا دیر مغان است حوالتگاهم.ج ، حوالجات.

---

حوالة. [ ح َ ل َ ] ( ع اِ ) تمسک و برات و سفته. ( ناظم الاطباء ). برات که بدائنان دهند. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). مشتق است از تحول بمعنی انتقال و در شرع نقل دین و تحول آن است از ذمه محیل به محال علیه. ( تعریفات ). || کفالت. ( منتهی الارب ). || مأموریت. || حبس و قید. || امانت اموال. ( ناظم الاطباء ). || ( مص ) گردانیدن نهری بسوی نهر دیگر. ( آنندراج ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || سپردن. و با لفظ کردن مستعمل. ( آنندراج ). و با شدن پذیرفتن ، دادن و کردن صرف شود. ادای وام وامخواه از وام دار خویش خواستن بکتابت یا بقول. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). و در اصطلاح ، عقدی راگویند که بموجب آن طلب شخصی از ذمه مدیون بذمه شخص ثالثی منتقل می گردد. مدیون را محیل ، طلبکار را محال و شخص ثالث را محال علیه گویند. ( از قانون مدنی ).
- حواله آوردن .
- حواله بردن ؛ حواله را بکسی دادن.
- حواله پذیرفتن ؛ حواله قبول کردن. احتیال. ( زوزنی ) :
نپذیرد ز کس حواله رزق
که ضماندار رزق یزدان است.- حواله دادن ؛ حواله کردن.
- حواله شدن ؛ منتقل شدن. ( ناظم الاطباء ).